Ξέσυρε η Άγκυρα, ας μην ξεσύρει και η άγκυρα!

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος Γεωπολιτικώς η ευρωπαϊκή άγκυρα βρίσκεται στο Αιγαίο και όχι ακριβώς στην Άγκυρα, όπως θεώρησαν κάποιοι ενθουσιώδεις ευρωπαίοι προοδευτικοί, για να προκαλέσουν την αντίδραση συντηρητικών που προτιμούν να ρίχνουν δίχτυα αντί για άγκυρα στην Αθήνα. Αυτό θα πρέπει να το προσέξουμε! Ποιοι; Όσοι τουλάχιστον αγωνιζόμαστε να διατηρήσουμε τη σοβαρότητά μας κατά την περίοδο περιφερειακών κρίσεων που θα μπορούσαν να προκαλέσουν ανεξέλεγκτες γεωπολιτικές αναθεωρήσεις στην στενά οριζόμενη περιοχή άρθρωσης του ελληνικού εθνικού συμφέροντος. Για να είναι η Ελλάδα «μια ευρωπαϊκή άγκυρα για τη δημοκρατία, την ειρήνη, τη σταθερότητα και την ασφάλεια», όπως δήλωσε τις προάλλες ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς προσερχόμενος στο Συμβούλιο των ΥΠΕΞ της Ε.Ε, θα πρέπει να μην επιτρέψουμε να...... «ξεσύρει η άγκυρα» στο Αιγαίο και ασφαλώς να μην παρασυρθούμε από καιροσκόπους συμμάχους που επιχειρούν εμμέσως και παρασκηνιακώς να κάνουν διεθνές πολιτικό παιχνίδι με τον Ερντογάν, χρησιμοποιώντας ως μοχλό την Ελλάδα, τώρα που ξέσυρε απότομα πολιτικώς η Άγκυρα.
Η Ελλάδα ως πολιτική οντότητα - και όχι απλώς η ελληνική κυβέρνηση - δεν έχει άλλη επιλογή, αν πράγματι ενδιαφέρεται να μην βιώσει άλλη μια ήττα γεωπολιτικού χαρακτήρα με τραγικές ίσως συνέπειες, από το να μείνει αμέτοχη στο σύγχρονο εσωτερικό πολιτικό δράμα της Τουρκίας, το οποίο διεξάγεται πλέον με όρους εμφύλιου σπαραγμού. Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να απαλλαγεί αμέσως από την δημοσιοσχεσίτικη αντίληψη των διεθνών και διεθνικών και διμερών σχέσεων της χώρας - αντίληψη που εμφανώς κυριαρχεί πλέον στα ανώτερα κλιμάκια της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα - και να διατηρήσει την ισορροπία της, δηλώνοντας σαφώς και σε όλους τους ενδιαφερόμενους πως δεν πρόκειται να εμπλακεί σε ταχυδακτυλουργικές κινήσεις που θα μπορούσαν να προκαλέσουν κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Αυτή τη σαφή, ξεκάθαρη και έντιμη δήλωση πρέπει να κάνει επίσης ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας στον Ερντογάν. Ούτε οι ΗΠΑ θα πρέπει να επιτραπεί να εμπλέξουν την χώρα μας στην προστριβή τους με τον Ερντογάν - που είναι μάλλον υπερβολικά απλοϊκή στον βαθμό που περιορίζεται στο ζήτημα της έκδοσης του Φετουλάχ Γκιουλέν από τις ΗΠΑ στην Τουρκία - ούτε ο Ερντογάν την Ελλάδα κατά τη διαπραγμάτευσή του με την διοίκηση των ΗΠΑ - ασφαλώς, για πολύ πιο σοβαρά και ακανθώδη ζητήματα που αφορούν στο ρόλο της Τουρκίας στην αποσταθεροποίηση της Εγγύς Ανατολής και στις αντιδράσεις της στα Σχέδια κατατεμαχισμού της Συρίας και στη συνέχεια χαλαρής ομοσπονδοποίησης 4 ή 5 κρατιδίων εντός αυτής. Ο Αλέξης Τσίπρας, μάλλον επιπόλαια χειρίστηκε καταρχήν την υπόθεση των «8» της Αλεξανδρούπολης, δίνοντας υποσχέσεις χωρίς ίχνος διπλωματικότητας. Θα πρέπει ο ίδιος τώρα να αναθεωρήσει και να συνεννοηθεί με τον Ερντογάν διαπροσωπικώς για το ζήτημα, έτσι ώστε και η λεγόμενη «υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» να μην προσβληθεί από ελληνικής πλευράς και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις να μην επιβαρυνθούν αβάσταχτα. Γίνεται αυτό; Ασφαλώς, νομικά ισχυρώς και για τον Ερντογάν σχετικά ικανοποιητικώς. Οι «8» να εκδοθούν στην Τουρκία όταν όλα είναι έτοιμα για να δικαστούν και όχι για να βασανιστούν ή σκοτωθούν και αφού προηγουμένως έχει αποκλειστεί από τουρκικής πλευράς η πιθανότητα της «θανατικής ποινής», με την δυνατότητα ανάκρισης τους στην Ελλάδα από τούρκους εισαγγελείς και ανακριτές ασφαλώς. Νομικά το ζήτημα αντιμετωπίζεται με την επίκληση της διεθνούς εμπειρίας σε παρόμοια ζητήματα, αλλά δεν θα ήθελα να επεκταθώ, καθώς αν το έκανα θα αναφερόμουν σε απομονωμένα παραδείγματα που πιθανόν θα προκαλούσαν παρεξήγηση. Όλα αυτά ασφαλώς απαιτούν σοβαρή συνεννόηση τώρα και όχι αύριο, με τον Ερντογάν και όχι σαχλαμάρες του τύπου «ο, τι πει η ελληνική δικαιοσύνη», ή «ας τους δώσουμε αμέσως να ησυχάσουμε», ή όπως ολοένα και περισσότεροι υπονοούν, «ο, τι προστάξουν οι ΗΠΑ». Δυστυχώς η Ελλάδα βρίσκεται αυτή την στιγμή φύσει και θέσει σε μία θέση που πρέπει να αποδείξει κάτι που δεν είναι καθόλου αυτονόητο μετά το εξαετές οικονομικό, διακυβερνητικό, διοικητικό και νομικό δράμα που την κατέστησε ανεπίσημα μεν, αλλά σαφώς μεταμοντέρνο προτεκτοράτο υπό την τρόικα: πως δεν σκοπεύει πλέον και σε αυτή την συγκυρία να συνεχίσει να συμπεριφέρεται σαν προτεκτοράτο. Για να αντιληφθεί η Τουρκία πως απέναντί της δεν έχει ένα προτεκτοράτο – όπως ζήτησε, κάνοντας μάλλον μαύρο χιούμορ, α λα «ταξί-νομισματοκοπείο» ο κ. Λαφαζάνης – θα πρέπει και οι Ελληνικές Αρχές, όπως και η ελληνική κυβέρνηση και το κοινοβούλιο να πάψουν να λειτουργούν με το πνεύμα του προτεκτοράτου, προσποιούμενοι πως πρόκειται για ισχυρές άγκυρες ενός ανεξάρτητου κράτους που χαράσσει αυτοβούλως και με αξιοπρέπεια την πορεία του μετά την «σύγκρουση με το παγόβουνο». Η υπόθεση θέλει ειλικρίνεια, ευθύνη και εντιμότητα, που μέχρι σήμερα δεν θα έλεγε κανείς πως διακρίνει την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Ας συνεννοηθούν και ας μεταβάλλουν στάση. Και μαζί με αυτούς ας συμμαζευτούν οι λογής-λογής έλληνες τουρκοφάγοι του νεοναζιστικού εθνικισμού, μαζί με τους άλλους τους απίθανους που διαδίδουν πως το γλείψιμο μέχρι αηδίας σε αξιωματούχους των ΗΠΑ και η απόλυτη υποταγή στην συγκυριακή άρθρωση των συμφερόντων τους κατά την αντιπαράθεση με τον Ερντογάν αποτελεί όχι μόνον σοφή επιλογή για την εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος στην ευρύτερη περιοχή του Αιγαίου, αλλά ταυτόχρονα και έκφραση αντίδρασης στον γερμανισμό και τον Σόιμπλε! Είναι εκτός από μακριά νυχτωμένοι και ιστορικώς ανακόλουθοι, δραματικά επιπόλαιοι και εθνικά επικίνδυνοι. Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε, οι διεθνείς σχέσεις της χώρας και η εξωτερική της πολιτική οφείλουν να είναι προσδεμένες σε μία άγκυρα ειρήνης στο Αιγαίο, που διαρκώς θα απομακρύνει την πιθανότητα σοβαρής ελληνοτουρκικής κρίσης. Αυτό θα πρέπει να είναι το κριτήριο κάθε διαβούλευσης ελληνικών παραγόντων στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ και διεθνώς, στο πλαίσιο της συνεργασίας της χώρας μας με άλλες μεγάλες περιφερειακές δυνάμεις. Αν για οποιοδήποτε λόγο και υπηρετώντας οποιαδήποτε σκοπιμότητα θυσιαστούν σήμερα οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, είναι βέβαιο πως κανείς απολύτως δεν πρόκειται να αποζημιώσει τον ελληνικό λαό, που ακόμα υποφέρει και θα υποφέρει από το «πάση θυσία στο ευρώ».