Το σκήνωμα της ελληνικής οικονομίας προσκυνούν πλέον μόνον λειψοί και πολιτικά λείψανα!...

Άρθρο του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου Τι είναι η εθνική οικονομία μιας χώρας; Το κοινωνικοοικονομικό σώμα που κυβερνάται από μια συγκεκριμένη πολιτική ψυχή-βούληση! Και τι είναι ένα τέτοιο σώμα, όταν λείψει η ψυχή του; Σκήνωμα είναι, που ωστόσο δεν σέβεται και δεν προσκυνά κανείς εκτός από λειψούς και πολιτικά λείψανα! «Εάν η Ελλάδα δεν μεταρρυθμιστεί θα βουλιάξει», δήλωσε ο Γιάνης Βαρουφάκης, αγνοώντας το γεγονός πως τα σκηνώματα δεν μεταρρυθμίζονται! Οι πολιτικές ψυχές σε ζωντανά σώματα είναι αυτές που μεταρρυθμίζονται. Οι σχέσεις των παραγόντων μιας εθνικής οικονομίας φαίνεται να μετασχηματίζονται στο βαθμό που υφίσταται πολιτική μεταρρύθμιση: Δηλαδή, στο ......βαθμό που μεταρρυθμίζεται ουσιωδώς, ως γενική, λαϊκή βούληση, το πολιτικό μοντέλο διακυβέρνησης μιας χώρας.
Η λαϊκή εντολή αφορά ακριβώς σε αυτό… Και αυτή την λαϊκή εντολή που πρόεκυψε από την αυθεντική βούληση του ελληνικού εκλογικού σώματος πριν από λίγο καιρό μοιάζει να παρεξήγησε/παρανόησε και να συνεχίζει να παρεξηγεί η ηγετική ομάδα της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα. Ο ελληνικός λαός πρόκρινε την αριστερή μεταρρύθμιση εντός των ευρωπαϊκών Θεσμών για να αντιμετωπισθεί κυρίως το Κοινωνικό Ζήτημα, που προέκυψε από τις μεταρρυθμίσεις του αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού, στο πλαίσιο των μνημονίων του «ατομικού μηχανισμού» διατήρησης της Ελλάδας στην ευρωζώνη, παρά την πτώχευση του ελληνικού κράτους. Ο ελληνικός λαός δεν ψήφισε «πάση θυσία στο ευρώ», ούτε ασφαλώς «επιστροφή στη δραχμή». Οι έλληνες εκλογείς δεν έδειξαν να θεωρούν ως πολιτική ψυχή των ελληνικών πολιτικών το ευρώ, αλλά ούτε τη δραχμή. Η πλειονότητα ζήτησε μεταρρύθμιση στο ύφος και το ήθος της εξουσίας, μεταρρύθμιση δηλαδή τόσο στον πολιτικό λόγο, όσο και στην πολιτική πρακτική. Μεταρρύθμιση στην κυβερνώσα ψυχή της Ελλάδας! Οι έλληνες ψήφησαν «ανατροπή» του ηθικού και υφολογικού πλαισίου, εντός του οποίου αναπτύσσονταν οι επιμέρους πολιτικές. Ψήφησαν μεταρρύθμιση της ψυχής του ελληνικού κράτους, που ασφαλώς θα συνοδευόταν από μεταρρύθμιση και όχι επανάσταση στην παραγωγή: δηλαδή υπερψήφισαν την παραγωγική ανασυγκρότηση με σοσιαλδημοκρατικούς όρους. Μόνον έτσι εξηγείται η εκλογική απογείωση του ΣΥΡΙΖΑ! Οι έλληνες «επένδυσαν» σε αυτόν ως παράγοντα μεταπολίτευσης για εκδημοκρατισμό και παραγωγική ανασυγκρότηση και όχι ως παράγοντα «έντιμης συμφωνίας» με τους δανειστές-εταίρους του ελληνικού κράτους. Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές ως πιθανή, έντιμη πολιτική δύναμη για μεταρρύθμιση της ψυχής της εθνικής μας οικονομίας και όχι για την διαχείριση του σκηνώματός της, στο πλαίσιο μιας «καθαρής» σχέσης με τους εταίρους μας. Το τελευταίο ευαγγελίστηκαν οι προηγούμενες τρείς κυβερνήσεις της κρίσης, χωρίς να θίξουν το υφολογικό και ηθικό πλαίσιο της μεταπολίτευσης του 1974. Ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε προεκλογικά μια γλώσσα που παρέπεμπε σαφώς στην υπέρβαση της μεταπολίτευσης του 1974 με όρους δημοκρατικού ύφους και αντίστοιχης ηθικής. Και μόνον ως προς αυτό εμφανίζεται σήμερα κραυγαλέα ασυνεπής. Το πρόβλημα που καθιστά σκήνωμα την ελληνική εθνική οικονομία δεν είναι η αδυναμία ανάπτυξης του προγράμματος διακυβέρνησης που παρουσίασε προεκλογικά ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και σημερινός πρωθυπουργός, αλλά η ψυχή αυτού του προγράμματος που ουσιαστικά αφορά στους στόχους και στην στρατηγική της διακυβέρνησης, που αφορά δηλαδή στο ύφος και στο ήθος της εξουσίας. Ως προς το τελευταίο λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να διακρίνω καμία απολύτως ουσιώδη διαφορά από τις προηγούμενες κυβερνήσεις στην χώρα μας. Έτσι το «πρώτη φορά αριστερά» μοιάζει να μην έχει απολύτως καμία σημασία σε ο, τι αφορά στην μεταρρύθμιση της ψυχής των ελληνικών πολιτικών. Πρόκειται κυριολεκτικώς για business as usual… Και ποτέ και πουθενά δεν ευδοκίμησε μία αριστερού χαρακτήρα μεταρρύθμιση δίχως ανατροπή του υφολογικού και ηθικού περιεχομένου που χαρακτήριζε το προηγούμενο καθεστώς. Εκεί όπου δεν μπόρεσαν οι προοδευτικές δυνάμεις και ο λαϊκός παράγοντας να μεταβάλουν ριζικά την υφολογική και ηθική ουσία της πολιτικής πρακτικής, απέτυχαν να διαχειριστούν την συγκυριακή άνοδό τους στα πολιτικά πράγματα μιας χώρας. Αν η αριστερή μεταρρύθμιση - που ασφαλώς δεν δομείται στο πλαίσιο μιας «δικτατορίας του προλεταριάτου» - δεν προσφέρει σήμερα, αμέσως και πειστικά μία ισχυρή ψυχή για ριζοσπαστικοποίηση του δημοκρατικού φαινομένου και σοβαρή παραγωγική ανασυγκρότηση για την αύξηση του ανταγωνισμού της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας της εθνικής οικονομίας με κύριο μοχλό ανάπτυξης την εισαγωγή προχωρημένης τεχνολογίας και σύγχρονης οργάνωσης, καταλήγει στην καλύτερη περίπτωση στην λαϊκή απογοήτευση, παρόμοια με αυτήν που ακολούθησε μετά από ανάλογα αποτυχημένα εγχειρήματα σε μεγάλες χώρες της Ευρώπης τον προηγούμενο αιώνα, ενώ στην χειρότερη σε ιστορική φάρσα που ανατροφοδοτεί τον ακροδεξιό λαϊκισμό. Δυστυχώς η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα δεν μιλά πλέον με την «γλώσσα της ψυχής», αλλά με την γλώσσα της «συναίνεσης» τόσο στο εξωτερικό, όσο και στο εσωτερικό και μάλιστα στην χειρότερη μορφή της: διαστρέφει την «μεθοδολογία της συναίνεσης» εμφανίζοντας την επίλυση της ελληνικής κρίσης με την μορφή συμφωνίας επί της διαφωνίας της ελληνικής πλευράς με τους εταίρους-πιστωτές της χώρας μας. Αν συνέβαινε αυτό τότε θα σήμαινε ότι η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα έχει την βούληση να οδηγήσει τα πράγματα – με την πιο ήπια εκδοχή – σε ένα «βελούδινο διαζύγιο» με τους εταίρους μας στην ευρωζώνη. Ωστόσο τίποτα από αυτά που λέει και κάνει δεν παραπέμπουν σε μία ψυχή που αναζητεί τους καλύτερους όρους για ένα «βελούδινο διαζύγιο»! Δεν μπορείς, για παράδειγμα, να αποδέχεσαι την εξουσία του eurogroup σε ό, τι αφορά αποκλειστικά στο ελληνικό ζήτημα, από την στιγμή που γνωρίζεις πως αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα φόρουμ των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης, το οποίο δεν αποτελεί τυπικού/κανονιστικού χαρακτήρα ευρωπαϊκό θεσμό και ασφαλώς δεν εννοείται να παίρνει νομικά δεσμευτικές αποφάσεις! Εσύ ως ελληνική κυβέρνηση και αποκλειστικά εσύ, δεσμεύεσαι στους ευρωπαϊκούς θεσμούς μέσω της διαδικασίας των συζητήσεων στο eurogroup και των κοινών ανακοινωθέντων που ακολουθούν και όχι οι «Θεσμοί» απέναντί σου! Και μετά λες πως σε εξαπάτησαν! Ποιος σε εξαπάτησε; Στο πλαίσιο ποιάς κανονικής θεσμικής λειτουργίας της ΕΕ εξαπατήθηκες; Η αυταπάτη, που συνήθως εκδηλώνεται εκεί όπου και όταν εξασθενεί η ψυχή, δεν αποτελεί σίγουρα εξαπάτηση του αυτοαπατώμενου παράγοντα! Μόνον ο ελληνικός λαός στην περίπτωσή μας εξαπατάται έτσι. Το eurogroup δεν θα μπορούσε ποτέ να προσφέρει πολιτική λύση στο ελληνικό ζήτημα, αλλά αντίθετα, μια χαρά θα μπορούσε να «εξαναγκάσει» την ελληνική κυβέρνηση σε μία συμφωνία που ουσιαστικά θα αποτελεί «συναίνεση», που θα αποβάλλει την πολιτική ψυχή του εκλογικού σώματος από το σώμα της ελληνικής εθνικής οικονομίας. Προς τα εκεί οδεύουμε αν δεν υπάρξει αμέσως μία μορφή (επ)ανάστασης της αριστερής συνείδησης στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και στον ίδιο προσωπικά. Αυτό θα αποτελούσε μία μορφή εσωτερικής ανατροπής του υφολογικού και ηθικού περιεχομένου της γενικής της πολιτικής προσωπικότητας. Θα σήμαινε ένα ξύπνημα και ταυτόχρονα συνειδητοποίηση πως έχουν διολισθήσει ως κυβέρνηση να περιφέρουν στα τηλεπαράθυρα, όπως και στα ευρωπαϊκά fora, το σκήνωμα της ελληνικής οικονομίας, το οποίο στην πραγματικότητα δεν υπολογίζει πλέον κανείς σοβαρός πολιτικός ή οικονομικός παράγοντας, ενώ συνεχίζουν να προσκυνούν, ή να παριστάνουν πως προσκυνούν μόνον λειψοί στο μυαλό και πολιτικά λείψανα!