Το μεγαλύτερο έγκλημα της διαπλοκής

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Την αργή και βασανιστική κατάρρευση του ελληνικού κράτους που βιώνουμε οι Έλληνες και παρακολουθεί, σχολιάζει και αναλύει ολόκληρος ο κόσμος, μάλλον με δέος, συνέδεσα στις προσεγγίσεις μου από την αρχή της κρίσης, με την δομή και λειτουργία της διαπλοκής. Του φαινόμενου, δηλαδή, όπου στη βάση του ελληνικού κράτους πατρωνίας αναπτύσσεται μια κρατικοδίαιτη επιχειρηματική τάξη, η οποία σε όσμωση με το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα χειραγωγεί την κοινωνία και την οικονομία, ώστε να επιτύχει κέρδη και ηγεμονία έξω από το πλαίσιο του .........διεθνούς ανταγωνισμού. Η διαπλοκή δηλαδή διαμορφώνει ένα περισσότερο ή λιγότερο κλειστό σύστημα κυριαρχίας, που τελικά τείνει να αυξήσει την εντροπία, οδηγώντας σε αποδιοργάνωση. Η πτώχευση του ελληνικού κράτους και η αδυναμία παραμονής στην ευρωζώνη οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην ύπαρξη της διαπλοκής, η οποία αντιλαμβανόμενη το πρόβλημα που δημιουργεί το κλειστό σύστημα κυριαρχίας της, επεδίωξε και επιδιώκει τυχοδιωκτικά ανοίγματα προς το εξωτερικό, με πιο κρίσιμο από αυτά την υιοθέτηση του ευρώ κατά την στιγμή που το παραγωγικό μοντέλο της χώρας δεν το επέτρεπε και η ουσιαστική θεσμική λειτουργία κράτους και αγοράς αντέφασκε προς αυτή την επιλογή.

Όσο πιο ανταγωνιστικό εμφανίζεται να είναι το διεθνές περιβάλλον, τόσο πιο αρπακτικά συμπεριφέρεται η τάξη αυτή με τη μορφή κάστας, ως προς την εσωτερική αγορά και το ενεργητικό του δημοσίου. Οι άνθρωποι αυτοί είναι η πληγή του ελληνικού έθνους (κυριολεκτικώς)! Η κατάρα της ελληνικής κακοδαιμονίας σε ότι αφορά στην πολιτική και οικονομική οργάνωση. Αποτελούν ένα μοναδικό φαινόμενο στο Δυτικό Σύστημα και την βασική αιτία της στρεβλής παραγωγικής οργάνωσης της χώρας. Είναι ο μηχανισμός οπισθοδρόμησης καί των οικονομικών καί των πολιτικών σχέσεων, στο βαθμό που πλέον ελέγχουν άμεσα το πολιτικό σύστημα, υπαγορεύοντας όχι απλώς επιμέρους πολιτικές που εξυπηρετούν με άμεσο τρόπο (φωτογραφικές διατάξεις και νομοθετήματα) τα επιμέρους συμφέροντά τους, αλλά καί την γενική επικοινωνιακή στρατηγική των κυβερνώντων.
Σε περιόδους κρίσεως σαν την σημερινή στην Ελλάδα, το τελευταίο είναι το πλέον κρίσιμο και καθοριστικό για τις εξελίξεις. Το καθεστώς της διαπλοκής μέσω του ολοκληρωμένου επικοινωνιακού μηχανισμού του («Δημήτρη, έκλεισε το σύστημα», μου είπε σε μια στιγμή ειλικρίνειας και προβληματισμού ένας σημαντικός υπουργός του Σημίτη το 1999), αντιγράφει πιστά την γκεμπελική μεθοδολογία στην επικοινωνιακή του στρατηγική.
Γράφει ο μεγαλύτερος ίσως ερευνητής του τέλους του Τρίτου Ράιχ, Antony Beevor, στην σελίδα 57 του τόμου του «Berlin the Downfall 1945». «The strategy of Goebbels’s relentless propaganda, ever since the war in the east turned against Germany, had been to undermine any notion of choice and alternative». Αυτό ακριβώς πράττουν οι γκεμπελίσκοι του ελληνικού καθεστώτος στα ΜΜΕ και στο Διαδίκτυο. Δεν υπερασπίζονται την καταστροφική στρατηγική εσωτερικής υποτίμησης που έχουν υιοθετήσει οι διαπλεκόμενοι σε συμφωνία μ