«Ψωροκώσταινα τέλος. Τώρα Φορογιώργαινα»…

«Τι θα πάρετε;» ρωτά η κοπέλα σ'ένα διάλειμμα της πρόβας για την παράσταση του Τζίμη Πανούση στο «Γυάλινο». «Μια κόκα λάιτ», απαντά εκείνος. «Να σας φέρω τασάκι;» «Δε χρειάζεται», της λέειχαμογελώντας. Μπορεί το «μπαλονάκι» να είναι ηκαρδιολογική επέμβαση με το πιο αστείο όνομα, αλλά, όσος καιρός και αν περάσει,κάποιο φόβο σού αφήνει. Ομως, ο Πανούσης δεν βάζει μυαλό. «Αγχώνομαι πάντα τοίδιο», παραδέχεται. Πρέπει να νιώθει δικαιωμένος, αν σκεφτεί κανείς ότι, παρ'όλες τις αντιδράσεις, είναι ο μόνος που εδώ και κάμποσα χρόνια, ζειαποκλειστικά ως σατιρικός καλλιτέχνης. Και τι έμαθε από αυτή τη διαδρομή; «Οπως οι λαϊκοί δρόμοι στατραγούδια έτσι και η σάτιρα είναι μια αρχαία τέχνη με αυστηρά όρια», λέει.«Π.χ. δεν πρέπει να είσαι ρατσιστής. Πρέπει να τους σατιρίζεις όλους. Και τημάνα σου και τον ανάπηρο και τον ομοφυλόφιλο και τον μαύρο και τον εαυτό σου. Ησάτιρα είναι ενάντια στην πολιτική ορθότητα». - Αλλά μου αναφέρετε μόνο ομάδες χωρίς εξουσία... «Δεν έχουν εξουσία οι ομοφυλόφιλοιστα μέσ