Ο Αλέξης, οι δήμαρχοι και η « Ύβρις»

Του Πέτρου Τρουπιώτη

Παρακολούθησα το περασμένο Σάββατο την ομιλία του Πρόεδρου του Σύριζα Αλέξη Τσίπρα, στην κεντρική Επιτροπή του κόμματος του και ομολογώ ότι εξαλλαγών, δυσάρεστα θα έλεγα.
Και αυτό παρότι δεν είχα μεγάλες προσδοκίες.
Όμως ομολογώ ότι ορισμένα πράγματα δεν τα περίμενα, από τον αρχηγό ενός κόμματος που έχει φτάσει να γίνει «αξιωματική αντιπολίτευση» και όπως υποστηρίζει ο ίδιος διεκδικεί σύντομα να ........
κυβερνήσει την χώρα.
Δηλαδή δεν περίμενα η ομιλία του να είναι τόσο ρηχή και επίπεδη. Να μην έχει καθόλου ουσιαστικά επιχειρήματα άλλα και μια γενική κατεύθυνση που να βασίζεται σε συγκεκριμένα δεδομένα, κατευθύνσεις άλλα και πραγματικά γεγονότα.
Δεν περίμενα βέβαια , ο κ Τσίπρας να ξεδιπλώσει το πρόγραμμα του κόμματος του, θα ξεφύγει από μια κομματική γλώσσα, θα δώσει να καταλάβει ο πολίτης ( γιατί για τους πολίτες μίλαγε και όχι για τα μέλη της ΚΕ) τι σκάφτεται να κάνει αν εκλεγεί πρωθυπουργός.
Δεν μας έχουν συνηθίσει οι πολιτικοί σε τέτοια εδώ στην χώρα μας. Όμως , πίστευα ότι μετά την μεταλλαγή του Ιουλίου, την δημιουργία ενιαίου(;) κόμματος, την προσπάθεια για «σοσιαλδημοκρατική στροφή (κι ας την αρνιούνται) και άλλα παρόμοια, κάτι πιο συγκεκριμένο και συγκροτημένο θα άκουγα.
Μόνον που τελικά , περίμενα ματαιως. Άκουσα έναν Πρόεδρο κόμματος, κουρασμένο και τον ίδιο, να μιλά στην συνεδρίαση χωρίς να έχει κάποιο ενθουσιασμό ή κάποιο πάθος.
Διάβαζε , με ύφος μάλλον αδιάφορο, ένα κείμενο που του είχαν γράψει. Ένα κείμενο όμως το οποίο δεν είχε σχεδόν τίποτε καινούργιο, τίποτε συγκεκριμένο, τίποτε πρακτικά εφαρμόσιμο.
Ένα κείμενο γενικών κατευθύνσεων, ευχών και «βερμπαλισμών», οι οποίοι προσπαθούσαν να ικανοποιήσουν τους πάντες Και τις κάθε είδους αριστεριστικές ομάδες του κόμματος άλλα και τις σοσιαλδημοκρατικές τάσεις του. Τους παλαιούς «αγωνιστές» του κόμματος με την σταλινική λογική άλλα και τους νέους αστούς ψηφοφόρους , που εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ στις τελευταίες εκλογές για να το τιμωρήσουν.
Ένα κείμενο που πραγματικά δεν έλεγε σε κανέναν τίποτε. Προφανώς ούτε στον ίδιον.
Ακόμα και για το « επείγον» ας πούμε θέμα των επερχόμενων δημοτικών και περιφερειακών εκλογών, οι αναφορές ήταν γενικές, αόριστες και «πολιτικολογιστικες».
Πέρα από τις φράσεις κλισέ για « αγωνιστικά μέτωπα», για « λαϊκές αντιστάσεις» και άλλα παρόμοιε που ακούμε εδώ και δεκαετίες από συγκεκριμένους χώρους ( και όχι μόνον της αριστεράς) δεν υπήρξε κάποια ορατή κατεύθυνση. Ήταν μια ομιλία «φλιτ», όπως θα έλεγε κάποιος επικοινωνιολόγος που ήθελε να δώσει έναν χαρακτηρισμό σε αυτήν.
Μια ομιλία για να ικανοποιηθούν όλοι και να μην δοθεί κανένα στίγμα.
Όμως εδώ υπήρχε και ένα μεγάλο παραπάτημα.
Μέσα στις διαφορές φράσεις κλισέ, εξυπνακίστικα τυράκια και άλλες φράσεις παρόμοιες με αυτές που χρησιμοποιούν και στις επιθεωρήσεις του καλοκαιριού για να «επικαιροποιησουν» τα έργα και να αδράξουν το χειροκρότημα του κοινού, χαρακτήρισε και τους δημάρχους που έχουν εκλέγει με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ως « βλαχοδήμαρχους»…
Τέτοιο ατόπημα, ομολογώ ότι δεν το περίμενα. Ποιους είπε βλαχοδήμαρχους; Μα αυτούς τους οποίους εδώ και ορισμένες εβδομάδες υποστηρίζει « εναντία στην επίθεση που δέχονται ως τοπική αυτοδιοίκηση από την κυβέρνηση».
Αυτούς που οι συμπολίτες τους, καλώς η κακώς εκλεγούν.
Τέτοιο ατόπημα , ομολογώ ότι δεν το περίμενα. Όλα τα άλλα τα περίμενα, όμως αυτό;
Φαίνεται λοιπόν ότι κάποια στιγμή, όταν θεωρήσεις ότι είσαι πολύ σίγουρος, « πολύ στα πάνω σου» που λένε, τότε ξεφεύγεις Και κανείς λάθη, αποκαλύπτοντας αυτά που προσπαθείς να κρύψεις χρόνια.
Η «Ύβρις» όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών προγονοί.

ΥΓ Ύβρις: Όταν κάποιος, υπερεκτιμώντας τις ικανότητες και τη δύναμή του (σωματική, αλλά κυρίως πολιτική στρατιωτική και οικονομική]), συμπεριφερόταν με βίαιο, αλαζονικό και προσβλητικό τρόπο απέναντι στους άλλους, στους νόμους της πολιτείας και κυρίως απέναντι στον άγραφο θεϊκό νόμο -που επέβαλλαν όρια στην ανθρώπινη δράση-, θεωρούνταν ότι διέπραττε «ὕβριν». Η βίαια, αυθάδης και αλαζονική αυτή στάση/συμπεριφορά, που αποτελούσε για τον αρχαίο ελληνικό κόσμο παραβίαση της ηθικής τάξης και απόπειρα ανατροπής της κοινωνικής ισορροπίας και γενικότερα της τάξης του κόσμου, πιστευόταν ότι επαναλαμβανόμενη οδηγούσε τελικά στην πτώση και καταστροφή του «ὑβριστοῦ»
[email protected]