Ηττημένοι ή Παραδομένοι; Υπάρχει διαφορά…

Βασίλης Δημ. Χασιώτης

Όπως δήλωσε πριν λίγες μόνο μέρες ο υπουργός Εσωτερικών Πάνος Σκουρλέτης, οι διαπραγματεύσεις με τους Δανειστές, διάβαζε Βερολίνο, (η διευκρίνιση δική μου), διεξάγονται σ' ένα καθεστώς μόνιμης πολιτικής ήττας, και ό,τι πια επιδιώκεται, είναι να αξιοποιούνται οι όποιες μικρές έστω δυνατότητες για να πετυχαίνουμε διάφορα πράγματαΔιαπραγμάτευση υπό συνθήκες ήττας λοιπόν. Και για ποιο λόγο παρακαλώ; Για να πετυχαίνουμε «πράγματα».Ουδέν αληθέστερον τούτου για την καθ' ημάς επταετή Μνημονιακή πραγματικότητα. Αυτό ισχύει από την πρώτη στιγμή. Από το 2010. Με λίγες, πρέπει να το πούμε, πλην ουσιώδεις λεπτομέρειες που ανατρέπουν το αφήγημα της ήττας, αφήνοντας ανέπαφη τη διαπίστωση της «επιτυχίας» κάποιων «ψιλοπραγμάτων», ώστε μέσω της κατάλληλης προπαγάνδας, που εκτός από το να μετατρέπει το μαύρο σε άσπρο και το μικρό σε μέγα, να εξασφαλίζεται επίσης και η «συνέχεια της σωτηρίας μας», πετώντας κανένα καρότο, όταν το σώμα καταματωμένο και καταξεσκισμένο από τα ατέλειωτα κτυπήματα του κνούτου, θα χρειάζεται κάποιο μικρό διάλειμμα για να αναρρώσει ώστε να αντέξει στο νέο γύρο των βασανιστηρίων που επί επτά χρόνια γίνονται με....... αμείωτο ρυθμό, και χωρίς να προβλέπεται το τέλος τους.
Για να υπάρξει ήττα πρέπει να προηγηθεί αγώνας, πόλεμος, ή μάχες στα πλαίσια ενός πολέμου. Τέτοιος αγώνας, τέτοιες μάχες, τέτοιος πόλεμος, δεν υπήρξε. Και πως είναι δυνατόν να συμβεί τούτο όταν οι «Εθνικοί» μας μνημονιακοί «ηγέτες», ήταν οι ίδιοι που διαφήμιζαν τα Μνημόνια άλλοτε ως «ευτυχία», άλλοτε ως «ευκαιρία», ως τα «πικρά φάρμακα» που όμως με μαθηματική ακρίβεια θάφερναν τη «σωτηρία», εξού και οι ετήσια επαναλαμβανόμενες προβλέψεις και εκτιμήσεις πως θα βγαίναμε από το τούνελ, όταν ήταν οι ίδιοι που διαφήμιζαν τα Μνημόνια ως «Μονοδρόμους»; Όταν αυτή ήταν και είναι η θέση όλων των Μνημονιακών κυβερνήσεων, πόσο σοβαρότητα μπορούν να αποπνέουν οι «πολεμικές διακηρύξεις», ΟΛΕΣ ΓΙΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ, όταν την ίδια στιγμή, η Κατοχική Δύναμη, που αποκαλείται «Θεσμοί» (και πριν απ' αυτό Τρόικα), ΤΕΛΙΚΩΣ θα επιβάλλει ό,τι επιθυμεί, μη ξεχνώντας ταυτόχρονα να το πράττει με τρόπο που να εξευτελίζει την εκάστοτε πολιτική εξουσία της χώρας, ώστε να μη λησμονεί η τελευταία τη θέση της;Η αλήθεια είναι, πως στη πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το πρώτο οκτάμηνο του 2015, της Πρώτης Φορά Αριστεράς, φάνηκε προς στιγμή η προοπτική της ρήξης με το Μνημονιακό Καθεστώς, κάτι που διαψεύσθηκε με τον πιο οικτρό τρόπο, και μάλιστα, μέσω Δημοψηφίσματος, απλά για να αγνοηθεί με τον πιο σκαιό και κατάπτυστο τρόπο. Η τούτη εδώ κυβερνώσα Αριστερά, όπως έχει αποκαθαρθεί ήδη από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, από τα απαράδεκτα για το Βερολίνο και τις (Γερμανικές) Βρυξέλλες «ακραία στοιχεία» της, την Αριστερή της Πλατφόρμα, ανέκρουσε πρύμνα, και παραδόθηκε κι αυτή ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ μετά από κάποιες εντελώς ερασιτεχνικά σχεδιασμένες αψιμαχίες, με στρατηγικές ακόμα πιο ερασιτεχνικές (π.χ., να απειλείς τον εχθρό σου με όπλα που ήταν ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ του κατοχή, όπως π,χ., ότι η παραμονή στο ευρώ, ήταν κόκκινη γραμμή!-επομένως, γιατί να υποχωρήσει έστω και σ' ένα σημείο;). Το μόνο το οποίο προσφέρει η συγκεκριμένη τούτη εδώ κυβερνώσα Αριστερά είναι μια (υπό κατάρρευση όπως δείχνουν όλα τα πράγματα κι αν δεν συμβεί κάτι το θεαματικό που θα φέρει τα άνω-κάτω) καρικατούρα Αριστερού Υποδείγματος Διακυβέρνησης, που επί της ουσίας, μιας και δεν προσέφερε τίποτα από όσα μας συνήθισε ο Παλαιοκομματισμός, προσπαθεί να χτίσει μια πιο διευρυμένη κομματική βάση απ' αυτή που παραδοσιακά διέθετε και το έκανε να καρδιοχτυπά στις εκλογικές αναμετρήσεις για το αν θα έμπαινε ή όχι στη Βουλή, κυρίως προσεταιριζόμενη ψηφοφόρους απ' τη δεξαμενή του ΠΑΣΟΚ.Συνεπώς :
Ήττα ΔΕΝ υπήρξε. Υπήρξε ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΝΦΕΡΟΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ! Οι παραδομένοι επιχειρούν να ιδιοποιηθούν τον τίτλο του αγωνιστικώς ηττηθέντος. Τέτοια ΕΝΔΟΞΗ ΗΤΤΑ, που θα ισοδυναμούσε με ΝΙΚΗ, δεν υπήρξε. Εξάλλου, ιστορικά, υπάρχουν εκείνοι που μετά την κάθε ήττα που οδηγεί σε Κατοχή της Πατρίδας παρέμειναν και έγιναν συνομιλητές και πολιτικοί συνεργάτες της όποιας Κατοχικής Δύναμης, και οι άλλοι που δεν αναγνώριζαν την Κατοχή και βγήκαν στην Αντίσταση στο Βουνό ή έφυγαν Εξόριστοι. Εδώ, μήτε Βουνό μήτε Εξορίες είδαμε.Μάλιστα, εδώ, για τις Μνημονιακές Δυνάμεις στο σύνολό τους Κατοχή ΔΕΝ υπάρχει. Υπάρχει το «πικρό ποτήρι», υπάρχει η «ευκαρία», υπάρχει ο «Μονόδρομος», άντε και κάτι «λάθη», όχι επειδή τα διαπίστωσαν αυτές αλλά επειδή τα διαπίστωσαν οι ίδιοι οι «σωτήρες» μας. (Για να μη μπερδευτούμε, εννοώ τις κυβερνώσες πολιτικές δυνάμεις της Μνημονιακής Περιόδου, και όχι τις ίδιες αυτές δυνάμεις ΕΚΤΟΣ κυβέρνησης εντός της ίδιας Μνημονιακής Περιόδου, οπότε και άδουν άλλα, αντιμνημονιακά τραγούδια -τόση αναίδεια!). Άντε δε, ειδικώς για την τούτη εδώ κυβερνώσα Αριστερά, να αναγνωρίσουμε το αφήγημά της περί «Αποικίας Χρέους», κάτι σα να λέμε, Δημοσιονομική Κατοχή! Που κι αυτή η εκδοχή τι λέει; «Δεν συνεργαζόμαστε δα με Κατακτητές, αλλά με Δανειστές»!Υπό οιαδήποτε ερμηνευτική εκδοχή και να ληφθεί αυτή η περί «Αποικίας Χρέους» προσέγγιση, είναι μια μυωπική αντίληψη της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, όταν δεν είναι βολική και για άλλα πράγματα ή άλλου είδους δικαιολογίες, πως π.χ., να μην αμφισβητείς εν τέλει την όποια συνεργασία με το «Δημοσιονομικό Αποικιοκρατικό Καθεστώς», εν ονόματι του Εθνικού Συμφέροντος (του Γενικότερου Συμφέροντος κατά την ορολογία της Κυβερνώσας -και όχι μόνο- Αριστεράς). Και τούτο, όταν οι συνέπειες των Μνημονίων, που είναι απόλυτα συμβατές με το περιεχόμενό τους, μπορούν να συγκριθούν στο οικονομικό ΚΑΙ κοινωνικό πεδίο, με τις αντίστοιχες συνέπειες σε ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥΣ, επαναλαμβάνω, σε ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΕΣ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥΣ, και όταν η Εθνική Κυριαρχία καταργήθηκε σε βαθμό που να μην υπάρχει πτυχή του οικονομικού και κοινωνικού βίου που να μη ρυθμίζεται άμεσα ή έμμεσα από τις Μνημονιακές πολιτικές, όταν ακόμα και το ζήτημα των Διεθνών Σχέσεών της, η χώρα τελεί άλλοτε εμφανώς άλλοτε εμμέσως πλην σαφώς υπό την αίρεση της μη αμφισβήτησής τους ουσιαστικά από το Βερολίνο, όταν η αίσθηση της Καθολικής Κυριαρχίας των Δανειστών, δηλαδή του Βερολίνου, γίνεται, όχι ασφαλώς από ιδιοτροπία μα επειδή παράγει συγκεκριμένα πολιτικά υπέρ αυτών, δηλαδή του Βερολίνου, πολιτικά και γεωπολιτικά αποτελέσματα, όταν ΟΥΔΕΙΣ αμφισβητεί τον ΚΑΤ' ΕΞΟΧΗΝ ΤΙΜΩΡΗΤΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ, τόσο «κατ' εξοχήν», ώστε το περιεχόμενό τους να είναι ΜΟΝΟ ΤΙΜΩΡΗΤΙΚΟ, στα πλαίσια της υιοθέτησης της ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ, μια αρχή στην οποία το Γερμανικό Κράτος έχει μακρά προϊστορία στην αποτελεσματική της εφαρμογή, όταν οι Δανειστές, δηλαδή το Βερολίνο, καταφανώς επιχειρούν να επιβάλλουν όχι μια συγκεκριμένης αντίληψης δημοσιονομική πολιτική μα να εγκαθιδρύσουν ένα Νεοφιλελεύθερο Πολίτευμα τσαλαπατώντας κάθε Συνταγματική Νομιμότητα που στέκεται εμπόδιο στη προσπάθεια αυτή, όταν η κατάργηση της Δικαιοσύνης, οσάκις, δηλαδή πολύ συχνά, κηρύσσει αντισυνταγματικούς θεμελιώδεις Μνημονιακούς νόμους, με περίσσιο θράσος αναγγέλλεται η παράβλεψή τους, εν ονόματι του γενικότερου συμφέροντος, κάτι που στην ουσία σημαίνει πως η κυβέρνηση άτυπα μεν πλην ουσιαστικά εγκωλπώνεται και την Δικαστική Εξουσία, όταν λοιπόν ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ είναι κάτι παραπάνω από εξόφθαλμες, είναι δυνατόν να μιλάμε για Δημοσιονομικού χαρακτήρα Αποικία Χρέους, για Δημοσιονομική δηλαδή Κατοχή; Ατυχώς οι παραπάνω ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ, σημαίνουν πως η κυβέρνηση, αυτή που δηλώνει ηττημένη, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Πάνου Σκουρλέτη, (και βεβαίως όχι μόνο αυτή αλλά όλες οι Μνημονιακές κυβερνήσεις) δεν διαπραγματεύεται με μια Δημοσιονομική Κατοχική Δύναμη, διαπραγματεύεται, τουλάχιστον στη δική μου αντίληψη και ερμηνεία των πραγμάτων, με μια ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΑΤΗ ΚΑΤΟΧΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ, σαν αυτή της Κατοχής 1942-1944. Μάλιστα σήμερα τα πράγματα είναι ακόμα πιο χειρότερα, διότι αν τότε η Αθλιότητα συντελούνταν σ' ένα κλίμα και περιβάλλον παγκόσμιας πολεμικής σύρραξης, σήμερα όλα αυτά τα «θαυμαστά πράγματα», που συντελούνται σε βάρος της χώρας μας, γίνονται μέσα σ' ένα πλαίσιο Νομικών και Δημοκρατικών Ευρωπαϊκών Κεκτημένων, τα οποία, ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΣΤΑΛΕΙ ΕΙΔΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, με μονομερή απόφαση του Βερολίνου! Μάλιστα, εδώ έχουμε και την περίπτωση του ΘΕΣΜΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ ΠΛΙΑΤΣΙΚΟΥ ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ. Και μιας και βρίσκομαι στον κ. Σκουρλέτη, να θυμίσω δηλώσεις του ιδίου φέτος τον Μάρτιο που μιλούσε με αφορμή την συζήτηση για τη πώληση της ΔΕΗ για «βαποράκια συμφερόντων που θέλουν να κάνουν ρεσάλτο στη δημόσια περιουσία», για «στημένο παιχνίδι» (στην περίπτωση της ΔΕΗ), δηλώνοντας σε κάποια συνέντευξή του, πως «Είναι σα σα να παίζεις χαρτιά, και να σου έχουν πει εξαρχής ότι το πρωί θα έχεις χάσει τα μισά σου λεφτά» (www.skai.gr/) (29/3/2017).Κι όλα αυτά γιατί; Εν ονόματι ασφαλώς του δικού μας «γενικότερου συμφέροντος», όπως εν χορώ άδουν όλα τα μνημονιακά αηδόνια τα τελευταία εφτά χρόνια.Εν συντομία : Η συνεργασία, ΔΕΝ γένεται με Δανειστές, γίνεται με μια ψυχρή Κατοχική Δύναμη.Τα Μνημόνια ΔΕΝ εξυπηρετούν κανένα «γενικότερο συμφέρον» της Πατρίδας και του Λαού. Εξυπηρετούν ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ τη Κατοχική Δύναμη. Όταν το «γενικότερο συμφέρον» επιβάλλει την Κατάλυση της Δημοκρατίας, της Εθνικής Κυριαρχίας και Αξιοπρέπειας, την Μαζική Εξαθλίωση και Φτωχοποίηση, την λεηλασία του Εθνικού μας πλούτου, την ραγδαία Ανάπτυξη της Υπανάπτυξης, την επιστροφή σε Πρότυπα Εθνικής Ανταγωνιστικότητας και Βιοτικού Επιπέδου που πηγαίνουν τη Πατρίδα μας και τον Λαό της μισό αιώνα πίσω και παραπάνω, ασφαλώς υπάρχει τεράστια διαφορά αντίληψης ως προς το περιεχόμενο του «γενικότερου συμφέροντος», έτσι όπως εγώ το εννοώ και έτσι όπως το εννοούν όλοι εκείνοι που δικαιολογούν εν ονόματί του ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ όπως τα παραπάνω ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΩΣ αναφερόμενα.Καμιά Μνημονιακή Κυβέρνηση ΔΕΝ έκανε κανένα πόλεμο εναντίον της παραπάνω Δύναμης που κατέλαβε αμαχητί τη Πατρίδα μας, άντε το πολύ-πολύ, με δυσκολία να εντοπιστούν τίποτα αψιμαχίες εφάμιλλες της αντίστασης που αντιμετώπισε ο γερμανικός στρατός όταν καταλάμβανε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κάποιες χώρες στέλνοντας απλά το σχετικό ειδοποιητήριο για την κατάληψή τους.Καμία Μνημονιακή Κυβέρνηση ΔΕΝ ηττήθηκε, ελλείψει προηγούμενου πολέμου και ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΩΝ μαχών.