Η αλήθεια σπάει το γυαλί της κατασκευασμένης τους πραγματικότητας

Τον Χαϊκάλη τον συμπαθούσαμε από τότε που τον γνωρίζαμε ως πολύ καλό ηθοποιό στους Δέκα μικρούς Μήτσους του Λαζόπουλου, 20 χρόνια πριν. Όταν, εδώ και λίγους μήνες, είχε δηλώσει οτι το σκέφτεται για το αν θα ψηφίσει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, χάσαμε πάσα ιδέα. Όμως φαίνεται πως επρόκειτο, όπως είπε, για τον πιο σημαντικό ρόλο της ζωής του...
Η τέχνη, μέσα από τη φαινομενική υπερβολή της, σκάβει βαθιά κάτω από τις επικαλύψεις του ψεύτικου και αναδύει τις αλήθειες μας. Ο καλλιτέχνης νίκησε τον πολιτικάντη στο πρόσωπο του Παύλου Χαϊκάλη που, ανάμεσα στον κρύο πλούτο του βρώμικου χρήματος και
της υποκριτικής ευπρέπειας της κατεστημένης πολιτικής τάξης από τη μια μεριά και στη θερμή, γήινη αλήθεια της αρχαίας τέχνης του θεάτρου, υπέκυψε στη φύση και την κλίση του. Και είναι ευτύχημα οτι βρέθηκε ένας τέτοιος τύπος, λίγο "τρελούτσικους" στην πολιτική ζωή και στην κατάλληλη θέση τον κατάλληλο χρόνο, για να μας ανοίξει τα μάτια. Ξεγύμνωσε από τα ενδύματα της υποτιθέμενης ευπρέπειας τους πιο φαύλους, τους πιο επικίνδυνους, τους πιο καταστροφικούς για την κοινωνία, την ίδια ώρα που τα δικά τους μέσα τους προβάλλουν ως σωτήρες και εκλεκτούς.

Η "γριά" των Δέκα μικρών Μήτσων, τους ξεγέλασε. Την πέρασαν για μια κακομοίρα ψωμόλυσσα, έτσι μικροσκοπικά φτιαγμένη που είναι και με μια μούρη λίγο σαν ανάποδο γαμώτο. Αντίθετα, ο απόγονος μεγάλης οικογενείας, ο σπουδαγμένος στα Χάρβαρντα, ο αψηλός, ο πάντα ακριβοντυμένος, αυτός δεν μπορεί παρά να προορίζεται μόνο για πρωθυπουργός, τίποτα λιγότερο από αυτό, και δεν μπορεί παρά να χαίρει του αμέριστου σεβασμού μας.

Πάμε για μια άλλη κοινωνία, όχι ντε και σώνει "αριστερά" όπως θέλουν να την ονομάζουν κάποιοι στενά, αλλά σίγουρα πάμε για μια άλλη κοινωνία, πιο ανθρώπινη, πιο δίκαιη, πιο σεβαστική με τους ανθρώπους, με τη φύση, με την ιστορία, με τον κόσμο ολόκληρο.

Ο ηθοποιός Παύλος Χαϊκάλης εισήγαγε εντός του απαραβίαστου εξουσιαστικού κάστρου, τη μάσκα του θεάτρου που έχει τη μαγική ιδιότητα να αποκαλύπτει το πρόσωπο που τη φοράει. Μπροστά στους τηλεοπτικούς φακούς που δίνουν πλάνα σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο, θρυμμάτισε το προσωπείο της σοβαρότητας και αποκάλυψε την ευτέλεια και την επικινδυνότητα των αληθινών προσώπων που κρύβονται βολικά από πίσω του.

Υποκλιθήκαμε στο δίκαιο αγώνα του Νίκου Ρωμανού για ζωή με αξιοπρέπεια, υποκλιθήκαμε στους δίκαιους αγώνες όσων, προς τιμήν τους, τον υπερασπίστηκαν, υποκλινόμαστε σε κάθε βασανισμένο, σε κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο επί της γης που πασχίζει για το δίκιο και την αλήθεια. Υποκλινόμαστε και στον Παύλο Χαϊκάλη γιατί, κοντά σε όλους αυτούς, ανοίγει μια ακόμα χαραμάδα στο σκοτάδι, μια ακόμα ρωγμή για να περάσει το φως του ήλιου.

Τελικά, η γυάλα της εξουσίας τους, γυαλιστερή όσο οι τηλεοπτικές μας οθόνες, με τόσες πολλές ρωγμές, όπου να 'ναι θα σπάσει οριστικά. Περνάμε σε μια άλλη εποχή και το δρόμο προς τα εκεί τον διανοίγουμε με τα χέρια, με τις προσπάθειές μας, φαινομενικά μικρές και αδύναμες, που αθροίζονται. Απ' τις ρωγμές αναδύεται το άρωμα της ελευθερίας.
Μπορείτε επίσης να διαβάσετε και το πολύ καλό κείμενο του Μαζεστίξ: Συγνώμη,Παύλο Χαϊκάλη

Γράφουν τα Κεράσια και Κρίνοι
Keywords
Τυχαία Θέματα