Εθνικό συμφέρον, κοινωνική πρόοδος, παραγωγική και δημοκρατική αναδιοργάνωση προϋποθέτουν περιθωριοποίηση της λούμπεν ελληνικής μπουρζουαζίας...

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος Στον τίτλο αποκρυσταλλώνεται ένα ολόκληρο πολιτικό όραμα και ένα μήνυμα: δίχως την ριζική μεταβολή της πολιτικοοικονομικής ελληνικής αστικής τάξης, δεν υπάρχει καμία πιθανότητα η κρίση να οδηγήσει στον εκδημοκρατισμό και στην αναγκαία παραγωγική ανασυγκρότηση, καθώς και στην χειραφέτηση των ελλήνων από τα δεσμά της λιτότητας και της επιτροπείας. Υπάρχει ένα φράγμα στην κοινωνικοοικονομική πρόοδο και στην ορθολογική λειτουργία κράτους, κοινωνίας και αγοράς. Ένα αξεπέραστο εμπόδιο για την αναγέννηση της πολιτικής στον τόπο μας, στη........ θέση του λαϊκισμού κάθε μορφής. Η ελληνική κοινωνία βιώνει τις συνέπειες της κυριαρχίας μιας μεταπρατικής, ξενόδουλης, εξόχως κρατικοδίαιτης, άπληστης, οπισθοδρομικής και δραματικά φοβικής αστικής τάξης. Τα αποτελέσματα της βαρβαρότητας μιας πολιτικο-επιχειρηματικής σέχτας με νεο-αποικιακά χαρακτηριστικά. Είναι εύλογο, λοιπόν, πώς αυτή η αστική τάξη με κορυφή της ηγεμονικής πυραμίδας της τους νταβάδες - κατά Καραμανλή και άλλους – μετατρέπει την Ελλάδα στην πρώτη και πιο ολοκληρωμένη «αποικία χρέους» στην ΕΕ!
Δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό για να επιβιώσει και να συνεχίσει να ηγεμονεύει. Μόνον που η «σωτηρία» της ήταν και η συνθήκη της καταστροφής της, σε δεύτερο στάδιο. Μια και η διαδικασία της συντεταγμένης πτώχευσης και φτωχοποίησης είναι εκείνη που προτρέπει την κοινωνία να ανατρέψει αυτήν την τάξη με την μορφή της σέχτας, καθώς γίνεται φανερό καθημερινά πως κράτος και κοινωνία δομήθηκαν πάνω σε μια παθολογία, που είναι η πολιτική παθογένεια της αστικής μας τάξης. Μια παθολογία που αποτελεί τον αιτιατό μηχανισμό της συγκεκριμένης μορφής πτώχευσης και φτωχοποίησης που διαλύει την συνοχή της ελληνικής κοινωνίας και καταστρέφει ανθρώπους και παραγωγικό κεφάλαιο. Αυτοί είναι το πρόβλημα, αλλά τις λύσεις καλούνται να δώσουν οι εργαζόμενοι και η μεγάλη μάζα εκ των μεσοαστικών και μικροαστικών στρωμάτων! Πράγματι, αυτοί, τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, θα πρέπει να δώσουν την συνολική λύση στην κρίση, επιλύοντας ασφαλώς και πρωταρχικώς το πρόβλημα (: εκμηδενίζοντας την πολιτική ισχύ της λούμπεν ελληνικής μπουρζουαζίας και άρα των κεντροδεξιών και κεντροαριστερών κομματικών φορέων που την εκφράζουν και την υπηρετούν κεφαλαιωδώς. Ο όρος «λούμπεν μπουρζουαζία» που χρησιμοποιώ αποτελεί «δάνειο» από μια μεγάλη και πολυσύνθετη προσωπικότητα της πολιτικής φιλοσοφίας και πολιτικής ιστορίας, του μεταμαρξιστή Andre Gunder Frank, ο οποίος δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει αναλυτικά εργαλεία που δόμησε η κριτική στον μαρξισμό και στον στρουκτουραλισμό. Η ίδια η λέξη «Lumpenbourgeoisie» είναι ένα υβρίδιο που συντίθεται από την γερμανική λέξη Lumpen και την γαλλική bourgeoisie, εντασσόμενη σε μια αποικιοκρατική αφήγηση περί πελατειακής αστικής τάξης ανεξάρτητων χωρών, που ωστόσο δομούνται και λειτουργούν στο φάσμα της αποικιακής, ή νεο-αποικιακής, ή μετανεωτερικής πατρωνίας. Αυτή η τάξη, η λούμπεν ελληνική μπουρζουαζία, με τα χαρακτηριστικά σέχτας, είναι έτοιμη - σε αντίθεση με την εθνική αστική τάξη ώριμων δημοκρατιών του ιμπεριαλισμού, του κινεζικού παγκοσμιοποιησισμού, του γερμανισμού, με την έννοια του επεκτατικού οικονομισμού και της πόλωσης του κεφαλαίου, καθώς και άλλων εκφράσεων αυθεντικού εθνικού ηγεμονισμού - να παραδώσει απολύτως την εθνική κυριαρχία, για να σωθεί η ίδια, στο πλαίσιο μιας μείζονος οικονομικής κρίσης, μεταβάλλοντας την ελληνική κοινωνία από κοινωνία «λαϊκής κυριαρχίας» σε κοινωνία πειθαρχίας προς τους διεθνείς πάτρωνες των λούμπεν αστών και στη συνέχεια σε κοινωνία απόλυτου έλεγχου και καθυπόταξης από τους πάτρωνες αυτούς. Αυτό πράγματι έγινε και εξελίσσεται. Στον βαθμό που προχωρήσει μάλιστα αρκετά αυτή η διαδικασία η λούμπεν ελληνική μπουρζουαζία θα ξεδοντιάζεται και θα χάνει την σημασία της για τους πάτρωνές της. Στο σημείο αυτό δημιουργείται ένα πολιτικό κενό, με την αστική έννοια του όρου. Ανατέλλει η ευκαιρία των λαϊκών δυνάμεων να παρέμβουν, σηματοδοτώντας τους όρους μια (νέας) μεταπολίτευσης, που θα χαρακτηρίζεται από ένα εναλλακτικό σύστημα ηγεμονίας πάνω στο οποίο οι νέοι θεσμοί θα εξουδετέρωναν την παθογένεια που προκάλεσε στον δημόσιο χώρο και στην αγορά η λούμπεν μπουρζουαζία. Αυτό θα ήταν απλώς μια «εξυγιαντική» διαδικασία, μια αναγκαία προϋπόθεση για να λάβει ο πολιτικός αγωνισμός εντός της χώρας αυθεντικά χαρακτηριστικά, δίχως να νοθεύεται από αποπροσανατολιστικές τακτικές των ολιγαρχών και να μανουβράρεται διαρκώς η πολιτική διαδικασία από τα ιδιαιτέρα συμφέροντά τους. Αυτή η κίνηση αν μάλιστα είχε την μορφή κινήματος θα μπορούσε να λάβει επαναστατικά χαρακτηριστικά! Στον βαθμό, ωστόσο, που δεν έχει απλώς θα βοηθούσε στον παραγωγικό εξορθολογισμό και σε κάποια βήματα εκδημοκρατισμού, με πολιτική αναδιοργάνωση ως προς το προσωπικό, τους κομματικούς φορείς και τις σχέσεις εντός του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Προφανώς μεσοπρόθεσμα θα ενίσχυε την διαπραγματευτική θέση της χώρας μας προς τους δανειστές της και το διεθνές πολιτικό περιβάλλον. Το εθνικό συμφέρον θα επαναπροσδιοριζόταν με άλλα λόγια αμιγώς πολιτικά και όχι κατά το συγκυριακό συμφέρον της λούμπεν μπουρζουαζίας (μας). Δυστυχώς, δεν άλλαξε τίποτε από την εποχή που ο Μαρξ έλεγε: «Οι ιδέες της άρχουσας τάξης είναι σε κάθε εποχή οι κυρίαρχες ιδέες, δηλαδή η τάξη που είναι η κυρίαρχη υλική δύναμη της κοινωνίας συνιστά την ίδια στιγμή και την κυρίαρχη διανοητική της δύναμη». Για να συμπληρώσει ο Παναγιώτης Κονδύλης: «Ο αστικός πολιτισμός εκδηλώθηκε εδώ στις στοιχειωδέστερες και εξωτερικότερες μόνο μορφές του, δηλαδή σε ορισμένους εθιμοτυπικούς κανόνες, σε ορισμένους άγραφους νόμους της συναναστροφής μεταξύ κυρίων και κυριών και στην απόκτηση μιας ευρωπαϊκής μόρφωσης». Η άρχουσα ελληνική τάξη είναι μια λούμπεν μπουρζουαζία που ποτέ δεν έπαψε να ζει αρμέγοντας το κράτος και μιμούμενη συμπεριφορές αστών της δύσης, δίχως να εσωτερικεύει την πολιτικότητά τους και την βαθύτερη γνώση και κουλτούρα ευρωπαίων ή/και βρετανών αστών. Έτσι, οι δικοί μας επικεντρώθηκαν στην μπουρζουαζία και αγνόησαν την δημοκρατία, για την εξέλιξη της Αστικής Δημοκρατίας, με την έννοια της «bourgeois democracy», ή «liberal democracy». Αυτό πρόδιδε το χαμηλό τους επίπεδο που προέκυπτε αντικειμενικά από την σχέση της πατρωνίας που τους χαρακτήριζε και τους χαρακτηρίζει. Αυτοί θα πρέπει σήμερα να περιθωριοποιηθούν συνειδητά από τον ελληνικό λαό. Συνθέτουν μια πολιτική ανωμαλία και μια πολιτισμική και γνωσιολογική παθολογία με όρους πολιτικής κοινωνιολογίας και κοινωνικής ψυχολογίας αντίστοιχα. Ο βαθμός αυτής της συνείδησης και η κατεύθυνση του αγώνα για απαλλαγή από τους νταβάδες και τους μηχανισμού τους θα αποτελέσουν τους δείκτες της σοσιαλιστικής κατεύθυνσης για αστικό εκσυγχρονισμό. Και ασφαλώς σοσιαλιστική θα πρέπει πλέον να είναι η κατεύθυνση, όχι για το μείζον την επανάσταση, αλλά απλώς το έλασσον και «πραγματιστικό»: τον αστικό εκσυγχρονισμό με εκδημοκρατισμό και παραγωγική ανασυγκρότηση.