Mastercard Lola. Αξία ανεκτίμητη!

Όλοι μας γνωρίζουμε το ρητό της εταιρείας πιστωτικών καρτών “Κάποια πράγματα είναι ανεκτίμητα. Για όλα τα άλλα υπάρχει η Mastercard”. Η προσπάθεια της Lola το 1997, είχε όλα τα φόντα ώστε να είναι ανεκτίμητη… εάν δεν υπήρχε η Mastercard!

Η κατασκευάστρια σασί Lola, ιδρύθηκε το 1958 από τον Eric Broadley στο Huntingdon της Μεγάλης Βρετάνιας. Στα πάνω από 50 χρόνια ύπαρξής της, είχε εμπλακεί με επιτυχία σε διάφορες μορφές του μηχανοκίνητου

αθλητισμού. Από Formula 2 και A1 GP, μέχρι Indy Cars και C.A.R.T. στην Αμερική. Ούτε η Formula 1 ήταν μια άγνωστη κατηγορία για την ίδια, αφού ήδη από το 1962 είχε εμπλοκή στο σπορ, φτάνοντας να προμηθεύει με σασί ομάδες έως και το 1993, με κάποια διαλείμματα στο ενδιάμεσο.

Όμως το μεγάλο όνειρο του Broadley, ήταν η δημιουργία της δικής του ομάδας F1. Το πρώτο δοκιμαστικό μονοθέσιο, έκανε την εμφάνισή του σε ιδιωτικές δοκιμές το 1995, στα χέρια του Allan McNish. Τα αποτελέσματα ήταν ενθαρρυντικά και ο Broadley κατέθεσε στη FIA, αίτημα υπαγωγής της ομάδας στο πρωτάθλημα. Η αίτηση έγινε δεκτή και το χρονοδιάγραμμα της Lola είχε σαν έτος εισόδου το 1998, έτσι ώστε να προλάβει η ομάδα να προετοιμάσει κατάλληλα το μονοθέσιο.

Το πρωτότυπο του 1995, με τον McNish στο τιμόνι.

Μετά την εξασφάλιση της δωδέκατης και τελευταίας θέσης στο grid, έγινε άλλο ένα σημαντικό βήμα. Ο Broadley κατάφερε να έρθει σε συμφωνία με τον κολοσσό που ακούει στο όνομα Mastercard, για χορηγία της τάξης των 35 εκατομμυρίων δολαρίων. Ποσό που δεν ήταν μεγάλο σε σχέση με τα budget των πρωταγωνιστών της εποχής, ήταν όμως αρκετό ώστε να ξεκινήσει η Lola σε υγιείς βάσεις το ταξίδι της στη F1.

Τα χρήματα δεν δόθηκαν απευθείας από την Mastercard στην Lola, αλλά αντ’ αυτού, έμπαιναν στα ταμεία της ομάδας με το σταγονόμετρο. Κι αυτό γιατί η συμφωνία μεταξύ των δυο ήταν “ιδιαίτερη”, υπό την έννοια ότι εξαρτιόταν από τις αγωνιστικές δραστηριότητες της Lola, ώστε να προσελκύσει πελάτες στο πρόγραμμα της πιστωτικής κάρτας! Προφανώς, όσο η Lola δεν έπαιρνε μέρος στο πρωτάθλημα της F1, τόσο μικρότερη ήταν και η προβολή της συνεργασίας και άρα, λιγότεροι πιθανοί πελάτες για την Mastercard. Αυτό οδήγησε σε ασφυκτικές πιέσεις από την πλευρά του χορηγού, ώστε το μονοθέσιο να είναι έτοιμο για το πρωτάθλημα του 1997. Έτσι, την στιγμή που η άλλη σταχτοπούτα του πρωταθλήματος, Stewart GP, παρουσίαζε την SF01, η Lola ακόμη σχεδίαζε το μονοθέσιό της!

Παρόλο που ο σχεδιασμός έγινε με γοργούς ρυθμούς και χωρίς την απαιτούμενη προσοχή στη λεπτομέρεια, ο Broadley έδειχνε σίγουρος για την ομάδα του, τονίζοντας πως η πλούσια εμπειρία της θα την βοηθούσε στο να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες. Τα χρονικά περιθώρια ήταν τόσο στενά, που η T97/30 δεν πρόλαβε να μπει ποτέ σε αεροδυναμική σήραγγα. Ο κινητήρας του μονοθεσίου ήταν ο αξιόπιστος, αλλά ανίσχυρος, Ford ECA Zetec-R V8 που χρησιμοποιούσε η Sauber το 1995, τα ελαστικά της Bridgestone και οδηγοί οι ταλαντούχοι, αλλά παντελώς άπειροι, Vincenzo Sospiri και Ricardo Rosset.

Εάν δεν κερδίσουμε τις Stewart, τότε πρέπει να μας δοθεί μια καλή κλωτσιά στο πίσω μέρος. Με την εμπειρία και την υποστήριξη που έχουμε, αυτό δεν θα πρέπει να είναι πρόβλημα.

Όπως και το να μην μπορέσουμε να προκριθούμε στον αγώνα και να μείνουμε εκτός του κανόνα του 107%, που σου αφήνει μεγάλο χρονικό περιθώριο είναι η αλήθεια. Τότε πραγματικά δεν θα πρέπει να βρισκόμαστε στη Formula 1.

Αυτά ήταν τα προφητικά λόγια του Broadley, πριν την έναρξη του πρωταθλήματος. Οι μηχανικοί δούλεψαν μέρα-νύχτα μέχρι τον πρώτο αγώνα της σεζόν στην Αυστραλία και τελικά κατάφεραν να έχουν έτοιμα και τα 2 μονοθέσια για τις ελεύθερες δοκιμές της Παρασκευής. Όμως ο ρυθμός της T97/30 ήταν απογοητευτικός. Πέρα από το γεγονός ότι οι χρόνοι ήταν πάνω από 9 δευτερόλεπτα πιο αργοί από τους κορυφαίους, οι οδηγοί παραπονιούνταν για υπερβολική οπισθέλκουσα στις ευθείες (άρα και χαμηλές τελικές ταχύτητες), αλλά και τέτοια έλλειψη κάθετης δύναμης στις στροφές, ώστε να μην μπορούν να φέρουν σε κατάλληλη θερμοκρασία τα ελαστικά της Bridgestone! Προφανώς, η T97/30 αντιμετώπιζε βασικότατα σχεδιαστικά λάθη στον τομέα της αεροδυναμικής…

Τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο δύσκολα στις κατατακτήριες του Σαββάτου, όταν ο Jacques Villeneuve έγραψε έναν καταπληκτικό χρόνο στο 1:29.369, 1.7 δευτερόλεπτα ταχύτερο από τον δεύτερο της διαδικασίας. Αυτό σήμαινε ότι ο χρόνος του 107% ήταν το 1:35.625, το οποίο πέρασαν με ευκολία οι 2 Stewart, όχι όμως και οι Lola – 1:40.972 ο Sospiri και 1:42.086 ο Rosset, του οποίου το κιβώτιο έσπασε κατά τη διάρκεια των δοκιμών.

Μετά το φιάσκο της Αυστραλίας, η ομάδα ταξίδεψε στη Βραζιλία για τον δεύτερο αγώνα της χρονιάς. Στα μελλοντικά σχέδια ανήκε, πέρα από τα νέα αεροδυναμικά πακέτα που θα περνούσαν από σήραγγα, κι ένας V10 κινητήρας κατασκευασμένος από την ίδια τη Lola. Όμως το “ιδιαίτερο” χορηγικό πρόγραμμα με τη Mastercard δεν δούλεψε και η ομάδα, αλλά και η μητρική εταιρεία Lola Cars, συσσώρευσαν χρέη της τάξης των 8 εκατομμυρίων δολαρίων. Για να γίνουν τα πράγματα ακόμη χειρότερα, ο πιστωτικός κολοσσός εγκατέλειψε το καράβι μετά από τον πρώτο αγώνα, φοβούμενος δυσφήμιση του ονόματός του, οδηγώντας ουσιαστικά την ομάδα στην διάλυση και την εταιρεία στην πτώχευση.

Η T97/30 δεν αγωνίστηκε ποτέ στον δεύτερο αγώνα της σεζόν του 1997 και η εταιρεία του Eric Broadley κήρυξε πτώχευση λίγο αργότερα, φτάνοντας πολύ κοντά στην οριστική διάλυση. Τελικά, την έσωσε ο Martin Birrane, ο οποίος έμεινε στο τιμόνι της μέχρι και το 2012, όταν και τέθηκε σε καθεστώς οικονομικής διαχείρισης, πριν την οριστική της διάλυση τον Οκτώβριο του ίδιου έτους.

Αυτή ήταν η ιστορία της Mastercard Lola. Μιας ομάδας που είχε την τεχνογνωσία και τη θέληση ώστε να πετύχει, αλλά δεν τα κατάφερε. Εν μέρη, εξαιτίας της έλλειψης πυγμής από τον ιδιοκτήτη της, ο οποίος δεν επέμεινε στο σωστό αρχικό του σχέδιο και κυρίως, εξαιτίας της βιασύνης και της προχειρότητας, στην οποία οδηγήθηκε από τον βασικό της χορηγό, καταδικάζοντας εξαρχής το όλο εγχείρημα.