Formula 1: Το μήλο θα πέσει κάτω από τη μηλιά

Ο μηχανοκίνητος αθλητισμός δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα γίνει ποτέ, πλήρως αξιοκρατικό άθλημα για τους οδηγούς. Οι ειδικοί παράμετροι που πρέπει να πληρούνται στα –κυρίως πρώτα- στάδια της καριέρας ενός επίδοξου πιλότου, είναι πολλά και “επίπονα” για την οικογένεια του αθλητή.

Πρέπει να υπάρχει χρήμα -μπόλικο χρήμα- αρκετός ελεύθερος χρόνος, σωστές διασυνδέσεις και τύχη, που ξεκινάει από το να γεννηθείς στο σωστό μέρος του πλανήτη, με πραγματικές υποδομές, συνεχίζει στο να βρεις τους κατάλληλους ανθρώπους να σε πλαισιώσουν και φτάνει μέχρι το timing που θα σου δώσει την

μεγάλη σου ευκαιρία. Ποιος ξεχνά, άλλωστε, το πως βρέθηκε ο Michael Schumacher να οδηγεί για την Jordan το 1991;

Η Formula 1 αποτελεί το δυσκολότερο σκαλί, αλλά συνάμα και το υψηλότερο που μπορεί να ανέβει ένας πιλότος. Λίγοι φτάνουν στο επίπεδο αυτό και ακόμη λιγότεροι καταφέρνουν επιτυχίες, όπως νίκες ή τίτλοι.

Όμως, κάποιοι πιλότοι γεννιούνται περισσότερο έτοιμοι από κάποιους άλλους, αφού ο μπαμπάς έχει ήδη κάνει την δύσκολη αυτή διαδρομή. Και είτε αυτό οφείλεται στο DNA, είτε στην εμπειρία και την καθοδήγηση ή απλά τις γνωριμίες, μέχρι σήμερα 12 πιλότοι έχουν καταφέρει να “αντιγράψουν” τους πατεράδες τους, φτάνοντας, με διαφορετικά επίπεδα επιτυχίας ο καθένας, στην κορωνίδα των μηχανοκίνητων σπορ.

Jolyon Palmer και Jonathan Palmer

Ο Jolyon έγινε φέτος ο 12 υιός πρώην οδηγού της F1, που καταφέρνει να φτάσει στο ψηλότερο επίπεδο. Ο πατέρας του, Jonathan, δεν είχε κάποια αξιοζήλευτη καριέρα στο σπορ, περνώντας το μεγαλύτερο μέρος της στην Tyrrell, με την οποία κατέκτησε όλους του τους βαθμούς (14). Όμως, μπόρεσε να δικτυωθεί σωστά και να εξελιχθεί σε έναν πετυχημένο επιχειρηματία.

Όντας μέτοχος και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας MotorSort Vision, που έχει στην κατοχή της αρκετές πίστες της Βρετανίας, κι έχοντας δεσμούς με την Audi, κατάφερε να δημιουργήσει την Formula Palmer Audi, στην οποία ο Jolyon έκανε τα πρώτα του βήματα.

Ο μικρός είχε τη φήμη του ασταθή οδηγού, με τις ομάδες του πατέρα του (PalmerSport junior, PalmerSport και MotorSport Vision) να αποτελούν τη στέγη του για αρκετά χρόνια. Τελικά, ύστερα από τρεις αποτυχημένες προσπάθειες στο GP2, ήρθε η μεταγραφή στην ομάδα της DAMS με την οποία κέρδισε τον τίτλο το 2014 και μαζί μια θέση στη F1 στην εργοστασιακή ομάδα της Renault.

Max Verstappen και Jos Verstappen

Περνάμε στην επόμενη περίπτωση, αυτή του νέου αστεριού της Formula 1, που ακούει στο όνομα Max Verstappen. Ο νεαρός Ολλανδός έχει εντυπωσιάσει με το ξεκίνημά του στο σπορ, καταφέρνοντας 2 τέταρτες θέσεις με την Toro Rosso, μια ομάδα που δεν ανήκει στις κορυφαίες. Πολλοί ειδικοί του έχουν κολλήσει τον τίτλο του “μέλλοντα πρωταθλητή” και ο ίδιος δεν τον αποποιείται.

Ο πατέρας του Max, Jos, μπήκε στην F1 το 1994, κουβαλώντας αρκετές περγαμηνές από τις μικρότερες κατηγορίες και το ταλέντο του επιβεβαιώθηκε με το πρώτο του τεστ. Οδηγώντας την Footwork Arrows στην πίστα του Εστορίλ, έγραψε έναν εκπληκτικό χρόνο, με την Benetton να καταφέρνει να τον εντάσσει στο δυναμικό της, ως τρίτο οδηγό.

Όμως, δεν κατάφερε να εντυπωσιάσει στο πλάι του Michael Schumacher, στους 10 αγώνες που αγωνίστηκαν μαζί. Έτσι, άρχισε μια πτωτική πορεία που τον οδήγησε σε μικρομεσαίες ομάδες, χωρίς να πάρει ποτέ δεύτερη ευκαιρία. Αργότερα, αφοσιώθηκε στη γαλούχηση του Max, με την μέχρι τώρα καριέρα του Verstappen junior να δικαιώνει τις επιλογές του “Jos the Boss”.

Kevin Magnussen και Jan Magnussen

Σπας το ρεκόρ νικών του θρυλικού Ayrton Senna στο Νο.1 φυτώριο της εποχής (Βρετανική F3) και σε καλεί στην ομάδα του ο τεράστιος Jackie Stewart, βαφτίζοντάς σε μελλοντικό πρωταθλητή. Άρα, Jan Magnussen σίγουρα είχες ταλέντο. Πολύ ταλέντο. Τι δεν είχες; Όπως δήλωσες και ο ίδιος αργότερα σε συνεντεύξεις σου, δεν είχες όρεξη για δουλειά, κι αυτό σε οδήγησε εκτός F1 μόλις στα 25 σου χρόνια, με έναν μόνο βαθμό στα στατιστικά σου.

Ο Kevin λίγο έλειψε να έχει παρόμοια τύχη. Αφού, παρά το εκπληκτικό του ξεκίνημα με την McLaren και το βάθρο στο ντεμπούτο του, δεν κατάφερε να εντυπωσιάσει στη συνέχεια του πρωταθλήματος, χάνοντας τη θέση του στο τέλος της σεζόν. Όμως, πήρε σημαντικές αποφάσεις για το μέλλον του και σίγουρα η Renault θα είδε κάτι σε εκείνον, για να τον εντάξει στην εργοστασιακή της ομάδα. Πλέον, έχει μια δεύτερη ευκαιρία, ώστε να αποδείξει την αξία του.

Nelson Piquet Jr και Nelson Piquet

Ο Nelson Piquet πέτυχε πολλά πράγματα στην καριέρα του. Πήρε τρεις τίτλους και πολλές νίκες στην F1, έκανε αρκετούς φίλους, αλλά και σημαντικούς εχθρούς εκεί (όπως ο Senna), μέχρι να εγκαταλείψει το σπορ σε ηλικία 35 ετών.

Έτσι, όταν ο Piquet Jr αποφάσισε να ασχοληθεί με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό, ο πατέρας του του τα είχε όλα έτοιμα. Μέχρι που ίδρυσε τη δική του ομάδα (Piquet Sports) για να περιβάλει τον οδηγό/υιό του μέχρι την F1. Ο μικρός Piquet τα κατάφερε και έφτασε ως το ψηλότερο σκαλί, όμως εκεί τα πράγματα δυσκόλεψαν πολύ και ο μόνος λόγος για τον οποίο τον θυμάται κανείς σήμερα, είναι η συμμετοχή του στο σκάνδαλο “Crash Gate”.

Markus Winkelhock και Manfred Winkelhock

Ο Manfred ανήκε στη γενιά των πιλότων των 80s, που κάθε φορά που έμπαιναν στο μονοθέσιο τους, έπαιρναν τεράστιο ρίσκο για τη ζωή και την καριέρα τους. Και παρότι ο Γερμανός οδήγησε μόνο για ομάδες της ουράς, στις 56 συμμετοχές του στην F1, είχε χαρακτηριστεί ως ένας από τους θεαματικότερους πιλότους. Δυστυχώς, έχασε τη ζωή του σε ένα ατύχημα σε αγώνες σπορ αυτοκινήτων, όταν ο Markus ήταν μόλις 5 ετών.

Αλλά το μικρόβιο της ταχύτητας βρισκόταν ήδη στο αίμα του και η καριέρα του οδηγού αγώνων ήταν η μόνη πραγματική επιλογή. Παρότι φάνηκε πως δεν είχε το ταλέντου του πατέρα του, ο Markus πήρε νίκες στις μικρές κατηγορίες και όταν στις 10 Ιουλίου 2007 η Spyker έλυνε το συμβόλαιο του Albers, ο Markus είχε την ευκαιρία να οδηγήσει για μια και μόνη φορά στην F1.

Η πίστα ήταν εκείνη στο Nurburgring και η ομάδα του ήταν ουραγός του πρωταθλήματος. Όμως οι ουρανοί είχαν ανοίξει και ο Winkelhock είχε πάρει το ρίσκο του, φορώντας βρόχινα ελαστικά. Στο χάος που ακολούθησε σ τους επόμενους 6 γύρους, πριν διακοπεί προσωρινά ο αγώνας, ο Markus έκανε κάτι πολύ σημαντικό, που ούτε ο πατέρας του είχε καταφέρει· να οδηγήσει ένα Grand Prix!

Kazuki Nakajima και Satoru Nakajima

Ο Satoru Nakajima σίγουρα δεν ανήκε στους καλύτερους πιλότους της εποχής του. Όμως, είχε δυνατές πλάτες πίσω του (βλέπε Honda), ήταν σχετικά σταθερός οδηγός και πολύ καλός χαρακτήρας, πράγματα που τον κράτησαν στην F1 για 5 σεζόν και σε συνδυασμό με επιτυχίες στην πατρίδα του, τον έκαναν πολύ αγαπητό εκεί.

Ο Kazuki από την άλλη έμοιασε σίγουρα σε ένα πράγμα με τον πατέρα του: είχε τις σωστές διασυνδέσεις για να αναρριχηθεί μέχρι την F1. Μόνο που σε αντίθεση με τον Satoru, ο Kazuki είχε την Toyota πίσω του, που τον τοποθέτησε στην Williams για δυο και κάτι σεζόν, στο πλάι του Nico Rosberg. Τα αποτελέσματα ήταν άσχημα και το χειρότερο ήταν πως δεν μπορούσε να αποφύγει τα χαζά λάθη και τα ατυχήματα. Έτσι, το 2009 αποχαιρέτησε το σπορ και στράφηκε στο Ιαπωνικό πρωτάθλημα, αλλά και το WEC, πάντα για λογαριασμό της Toyota.

Nico Rosberg και Keke Rosberg

Ο Φινλανδός Keke Rosberg αποτέλεσε μια από τις χαρακτηριστικότερες και πιο αγαπητές φιγούρες των 80s για την Formula 1. Πάντα με το τσιγάρο του στο στόμα και με περισσότερο θάρρος απ’ ότι ταλέντο μέσα στο μονοθέσιο, κατάφερε να φτάσει στην κορυφή το 1982, κατακτώντας μόλις μια νίκη στην πορεία, εκμεταλλευόμενος τα όσα τρελά και ζοφερά συνέβησαν τότε. Αλλά και αργότερα δεν έμεινε μακρυά από το σπορ, αναλαμβάνοντας ρόλο μάνατζερ, με τον Mika Hakkinen να αποτελεί το σημαντικότερο εύρημά του.

Ο Nico γεννήθηκε και μεγάλωσε μέσα σε αυτό το περιβάλλον και γρήγορα έγινε κατανοητό πως ο μικρός διέθετε ταλέντο. Έτσι, με τη σωστή καθοδήγηση του Keke, έφτασε μέχρι την F1, όπου σήμερα οδηγεί για την Mercedes και παλεύει για τίτλους με τον μεγάλο του αντίπαλο –από τις μικρές κατηγορίες- Lewis Hamilton.

Jacques Villeneuve και Gilles Villeneuve

Τι να γράψει κανείς για τον μεγάλο Gilles Villeneuve; Έναν πιλότο που ήταν αφοσιωμένος στην ομάδα του και πάντα πρόθυμος να πάρει ρίσκα, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, ακόμη και μέσα στο πιο κακό μονοθέσιο. Εξάλλου, τα κατορθώματά του τον έχουν εντάξει ανάμεσα στους θρύλους του σπορ, παρότι πήρε λίγες νίκες και δεν κατέκτησε πρωτάθλημα.

Ο υιός του, Jacques, κατάφερε να εκπληρώσει το όνειρο πολλών φίλων της F1· να δουν το όνομα Villeneuve στην κορυφή του σπορ. Εντυπωσιάζοντας στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο Frank Williams δεν άφησε περιθώριο σε άλλους μνηστήρες και τον έφερε στην, κραταιά τότε, ομάδα του το 1996. Ο νεαρός Villeneuve έβαλε δύσκολα στον –αργότερα πρωταθλητή- Damon Hill, προετοιμάζοντας το δρόμο για τη δική του μεγάλη στιγμή το 1997.

Μετά από τον τίτλο ξεκίνησε μια καθοδική πορεία, με κακές επιλογές εκτός πίστας και πολλά λάθη εντός. Ειδικά η κίνησή του να μεταγραφεί και να πάρει μερίδιο στη νεοσύστατη ομάδα της BAR, άφησε πολλούς αναλυτές να αναρωτιούνται τι θα μπορούσε να είχε γίνει, εάν άλλαζε άποψη και πήγαινε σε μια μεγάλη ομάδα της εποχής…

Michael Andretti και Mario Andretti

Ο ταχύτατος Mario Andretti τα έκανε όλα στην καριέρα του. Μάλιστα, είναι ο ένας από τους μόλις δυο οδηγούς που έχουν κερδίσει σε αγώνες stock cars (NASCAR), στην F1 (πήρε και πρωτάθλημα το 1978), στα CART/Indycar, αλλά και το WSC. Και πλέον αποτελεί μια σεβαστή προσωπικότητα στο χώρο του Παγκόσμιου μηχανοκίνητου αθλητισμού.

Ο υιός του, σύμφωνα με τους Αμερικανούς, είχε ακόμη περισσότερο ταλέντο από τον Mario και όταν το 1992 αποφάσισε η McLaren να τον βάλει μέσα σε ένα από τα μονοθέσιά της, πλάι στον Ayrton Senna, θα είχε την ευκαιρία να συγκριθεί απέναντι στον κορυφαίο πιλότο της εποχής.

Όμως, ο Michael δεν κατάφερε να προσαρμοστεί ούτε στα διαφορετικά μονοθέσια, ούτε στις νέες πίστες, που τις έβλεπε για πρώτη φορά. Προσθέτοντας στην εξίσωση και τα συνεχή ταξίδια στην Αμερική, αφού η Ευρώπη δεν τον “γέμιζε”, το τέλος ήταν προδιαγεγραμμένο και ο Andretti δεν έβγαλε τη χρονιά στην McLaren, η οποία τον αντικατέστησε με τον Mika Hakkinen. Το ένα βάθρο που πέτυχε, φαντάζει πολύ λίγο μπροστά στις μεγάλες προοπτικές που είχαν δει άνθρωποι του αθλήματος.

Damon Hill και Graham Hill

Graham Hill· Ο μοναδικός οδηγός που έχει καταφέρει να κατακτήσει το περίφημο “Triple Crown” του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Δηλαδή, να κερδίσει μέσα στην ίδια χρονιά τα 500 μίλια της Ινδιανάπολης, το Le Mans, και είτε το gp του Μονακό ή το πρωτάθλημα της F1. Προσθέστε τις 5 νίκες στο Μονακό και τους δυο Παγκόσμιους τίτλους και θα καταλάβετε πως μιλάμε για έναν κορυφαίο οδηγό της δεκαετίας του 60, που δυσκολεύτηκε και πάλεψε πολύ μέχρι να φτάσει στην F1.

Εξίσου μεγάλες δυσκολίες αντιμετώπισε και ο Damon, που έχασε πολύ μικρός τον πατέρα του σε αεροπορικό δυστύχημα, και δεν είχε τα απαιτούμενα χρήματα για να βρίσκεται σε καλές ομάδες και μονοθέσια στις μικρότερες κατηγορίες, ώστε να στρέψει τα βλέμματα πάνω του. Πάραυτα και σε ηλικία 32(!) ετών, έφτασε στην F1, όπου πέτυχε 22 νίκες, 20 pole positions και πήρε τον τίτλο του 1996. Μέχρι σήμερα, οι Damon και Graham Hill είναι το μοναδικό ζευγάρι πατέρα και υιού, που έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα οδηγών της F1.

Christian Fittipaldi και Wilson Fittipaldi

Ο Wilson Fittipaldi, μεγαλύτερος αδερφός του γνωστού σε όλους Emerson, δεν κατάφερε να αφήσει το στίγμα του σαν οδηγός στην Formula 1. Μάζεψε μόλις 3 βαθμούς σε 38 αγώνες, κι έτσι αποφάσισε να ιδρύσει την δική του ομάδα, φέρνοντας αργότερα και τον αδερφό του σε αυτή. Αλλά και πάλι, ο 2 φορές πρωταθλητής δεν ήταν αρκετός για να σώσει τις τύχες της Copersucar, και την φήμη του Wilson.

Όμως, ο Christian φαινόταν πως είχε το ταλέντο που έλλειπε από τον πατέρα του, για να πετύχει στο ψηλότερο σκαλί. Έχοντας κατακτήσει τον τίτλο στην F3000, ένα από τα σημαντικότερα junior πρωταθλήματα, και απέναντι σε οδηγούς όπως οι Zanardi, Hill, Frentzen, McNish και Wendlinger, όλα έμοιαζαν έτοιμα για την είσοδό του στην F1. Τελικά, στις τρεις σεζόν που έμεινε στο σπορ, έχει μείνει στις μνήμες των ανθρώπων για αυτό του το κατόρθωμα:

David Brabham και Sir Jack Brabham

Ο Jack Brabham ήταν πετυχημένος οδηγός, μηχανικός και ιδιοκτήτης ομάδας. Για την ακρίβεια, είναι ο μοναδικός πιλότος της F1 που έχει καταφέρει να κερδίσει πρωτάθλημα μέσα σε δικό του μονοθέσιο. Ένα επίτευγμα που είναι απίθανο να επαναληφθεί στο μέλλον. 3 τίτλοι, 14 νίκες και 31 βάθρα, ήταν αριθμοί δυσθεώρητοι για την εποχή δράσης του Sir Jack και ο David είχε πάρα πολύ δουλειά μπροστά του, για να τους φτάσει.

Οι επιτυχίες στις μικρότερες κατηγορίες έδειξαν πως ταλέντο υπήρχε, κι ο David έφτασε στην F1 έχοντας σαν παράσημα το πρωτάθλημα της Βρετανικής F3 και τη νίκη στον περίφημο αγώνα του Μακάο. Η πρώτη του χρονιά το 1991, στην παραπαίουσα εκείνη την εποχή ομάδα του πατέρα του, ήταν εφιαλτική. Έτσι, μετά από πάμπολλες εγκαταλείψεις και ατυχίες, το όνειρο της F1 έδειχνε να τελειώνει.

Τελικά, 3 χρόνια αργότερα, κι ενώ είχαν προηγηθεί κι άλλα τρόπαια σε διάφορες κατηγορίες, εμφανίστηκε μπροστά του μια σπάνια δεύτερη ευκαιρία. Όμως, δυστυχώς για τον ίδιο, η ομάδα που του πρόσφερε θέση ήταν η Simtek, μια ακόμα ουραγός του grid, που πέρναγε μια πάρα πολύ δύσκολη πρώτη χρονιά στο σπορ, ειδικά μετά τον θάνατο του Roland Ratzenberger στην Ίμολα.

Ο Schumacher junior.

Οι 12 αυτές ιστορίες μπορούν κάλλιστα να διπλασιαστούν τα επόμενα χρόνια, αφού τα παιδιά πολλών γνωστών πρώην οδηγών της Formula 1 αγωνίζονται σε μικρότερες κατηγορίες, προσπαθώντας να αφήσουν το στίγμα τους. Εσύ πιστεύεις πως οι περισσότεροι από όσους διάβασες άξιζαν να βρεθούν στο κορυφαίο μηχανοκίνητο σπορ ή απλά τους “κουβάλησε” μέχρι εκεί το όνομά τους, στερώντας μια θέση από άλλους πιο ταλαντούχους πιλότους;