Το πνεύμα του Ρούπελ

του Γιώργου Αποστολίδη

«Ρούπελ; Τι είναι αυτό. Πρώτη φορά το ακούω». Αυτή ήταν η κοινή απάντηση τριών νεώτερων συνάδελφων συνοδευόμενη με βλέμμα απορίας για την ακατανόητη ερώτηση.

Εκλεκτοί και μορφωμένοι νέοι, με χρόνια στα θρανία και με ποικίλες αναζητήσεις, δυστυχώς αγνοούν πολλές «λέξεις», που κρύβουν πτυχές της ελληνικής σύγχρονης ιστορίας.
Και ίσως το φταίξιμο να μην είναι δικό τους. «Ουδέποτε το μάθαμε, δεν το διδαχθήκαμε στο σχολείο», ήταν η αφοπλιστική απάντηση.

Έτσι λοιπόν και ο Απρίλιος του 1941, η περίφημη Μάχη των Οχυρών με επίκεντρο το Ρούπελ,

για ένα μεγάλο μέρος των νεώτερης γενιάς έχει σκεπαστεί με την σκόνη της λήθης.

Στην εποχή των εύκολων συνθημάτων, της «αντίστασης του καναπέ» και των απασχολίσιμων εργαζομένων, η ιστορική γνώση ανάγεται σε πολυτέλεια...

Στο Ρούπελ λοιπόν 6 έως 9 Απριλίου του 1941, μια χούφτα Έλληνες στρατιώτες αντιστάθηκαν στις σιδηρόφρακτες ορδές του Χίτλερ.

Μια σειρά οχυρά (Ιστίμπεη, Κελ Καγιά, Παλιουριώνες, Ουσιτα, Περιθώρι) που στάθηκαν αντιμέτωπα με τα γερμανικά τανκ. Σε κάθε ένα από αυτά μέσα σε ένα λαβύρινθο οι Έλληνες φαντάροι έδωσαν την δική τους Μάχη. Ή, ένα έπος ανάλογο με της Πίνδου με μικρότερη όμως διάρκεια, αλλά όχι και με μικρότερη βαρύτητα.

Ακόμα και όταν οι γερμανικές μονάδες εισέβαλαν στην Ελλάδα και έφτασαν στην Θεσσαλονίκη, ακόμα και όταν η χώρα είχε υπογράψει συνθηκολόγηση, τα Οχυρά εξακολουθούσαν να αντιστέκονται.

Ούτε η είδηση της παράδοσης κατόρθωσε να κάμψει το φρόνημα των ελάχιστων υπερασπιστών. Τέλος, όταν πλέον αποδέχθηκαν τα γεγονότα που ξεπερνούσαν τον δικό τους αγώνα, οι υπερασπιστές των οχυρών βγήκαν με το κεφάλι ψηλά.
Αποχώρησαν αγέρωχοι ενώ για πρώτη φορά οι γερμανοί είχαν παραταχθεί και χαιρετούσαν τιμητικά τους αντίπαλους...
Αυτή είναι με λίγες γραμμές η ιστορία του Ρούπελ.

Όσοι από εκείνους τους φαντάρους επέζησαν μεγάλωσαν και παρακολουθήσαν το κτίσιμο της καινούργιας Ελλάδας.

Ακόμα και σήμερα ορισμένοι κυκλοφορούν ανάμεσα μας. Ίσως κάποιος από αυτούς να ήταν ο οδηγός στο λεωφορείο που παίρναμε καθημερινά. Ίσως να ήταν ο οικοδόμος που έκτισε το σπίτι μας.

Άνθρωποι που αποτελούν ζωντανό κομμάτι της Ελληνικής ιστορίας, όπως και τόσοι άλλοι που ζουν μέσα στην σύγχρονη κοινωνία. Άνθρωποι με βιώματα προσωπικά που αποτελούν ντοκουμέντα για όσα συνέβησαν στον δικό μας τόπο από τα μέσα του 20ου αιώνα μέχρι σήμερα.

Με την πάροδο του χρόνου και την φυσική αναχώρηση των ανώνυμων πρωταγωνιστών, τα γεγονότα απλά καταχωρούνται σε απρόσιτα συρτάρια, βιβλιοθήκες και αρχεία. Γεγονότα που άλλοτε μυθοποιούνται με δυό τρεις φράσεις κλισέ και άλλοτε «εξαφανίζονται» από την συλλογική μνήμη.

Σταδιακά όμως, Ενωμένη Μας Ευρώπη θα γίνεται όλο και πιο έντονα αντιληπτό ότι ο κάθε λαός πορεύεται εκ της ιστορίας του.

Ακριβώς αυτή η σύνθεση αναγάγει και την Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση στο πλέον συναρπαστικό «πείραμα» της σύγχρονης πολιτικής σκηνής.
Η ιστορική συνέχεια όμως έχε