Θερινή ραστώνη και μεταρρυθμίσεις

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Με βήμα ταχύ η κυβέρνηση, υπό τη νέα της σύνθεση, θέλει να προϋπαντήσει το θέρος (και όχι την περασμένη άνοιξη, όχι τον περασμένο χειμώνα ή φθινόπωρο) με ένα μπαράζ μεταρρυθμίσεων, ώστε να αποδείξει πως μπορεί να κυβερνήσει αυτό το τόπο.
Έχοντας κλείσει ένα περίπου χρόνο από τη σχηματισμό της, μετά από άπειρες αμφιταλαντεύσεις, πισωγυρίσματα, επαμφοτερίζουσες δηλώσεις και πράξεις, έπρεπε να απαλλαγεί (κυριολεκτικά) από τη ΔΗΜΑΡ,

(η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ παρουσιαζόταν μέχρι προχθές ως το κίνημα Ταλιμπάν των Μεταρρυθμίσεων) για να προχωρήσει στη λήψη μέτρων που θα μπορούσαν να θεωρηθούν μεταρρυθμιστικά, αν δεν ήταν βιαστικές και άκομψες κινήσεις για την παραπλάνηση τόσο των εκπροσώπων της τρόικας, όσο και του ιθαγενούς μεταρρυθμιστικού πληθυσμού.
Η ελληνική πολιτεία, συνεχίζει το μακρύ ταξίδι της μέσα στη νύχτα της αμεριμνησίας, τιμώντας την υπογραφή της στο άτυπο κοινωνικό συμβόλαιο πως η διάσωση της χώρας περνάει μέσα από τη διάσωση του πολιτικού συστήματος. Αυτό σημαίνει σε απλά ελληνικά πως το πελατειακό κράτος και το πολιτικό σύστημα έχουν ταυτόσημα συμφέροντα και πως η επιβίωση του ενός σημαίνει και επιβίωση του άλλου.

Την ίδια στιγμή, ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας συνεχίζει τις «αγανακτισμένες» συγκεντρώσεις της παρά αθίν αλός, ζητωκραυγάζοντας υπέρ της ευημερίας των παραθαλάσσιων μπαρ, της νηνεμίας των θαλασσών και της τακτικής συγκοινωνίας με τους κοσμοπολίτικους παραθεριστικούς προορισμούς. Πρόκειται για τα πιστά και μαχητικά στρατεύματα της παράταξης της ακινησίας, του «να μην αλλάξει τίποτα», «κάτω οι τοκογλύφοι» κλπ. -κλπ.

Η πικρή διαπίστωση της εποχής, δεν είναι άλλη από εκείνη που θέλει τη συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας να μην έχει βγάλει ούτε ένα λογικό συμπέρασμα από την περιπέτεια που ακούσει στο όνομα «κρίση». Γαλουχημένη και διαποτισμένη από την ιδεολογία του άκρατου ατομικισμού και της παντελούς αδιαφορίας για τη κοινή μοίρα, η ελληνική κοινωνία αρνείται να δει την πραγματικότητα κατάματα και να προχωρήσει σε διορθωτικές κινήσεις. Επιμένει σε ιδεοληψίες, εμμονές και πρακτικές που έφεραν στη χώρα τη καταστροφή. Νομίζουν όμως ότι η συμφορά θα βρει το διπλανό του κι εκείνοι θα μείνουν αλώβητοι, διατηρώντας όλα τα προνόμια ή κεκτημένα τους.

Το δυστύχημα είναι ότι ούτε η κυβέρνηση ούτε η αντιπολίτευση, έχουν το ηθικό εκείνο ανάστημα και το ψυχικό σθένος, να βγουν και να πουν την αλήθεια. Αν το έκαναν, υπάρχουν δυνάμεις που εκπροσωπούν τα δυναμικά και δημιουργικά στρώματα της κοινωνίας να τις υποστηρίξουν. Απεναντίας όμως, τόσο η κυβέρνηση με την αποτυχημένη της προπαγάνδα περί success story, όσο και η αντιπολίτευση, η οποία παρουσιάζει τη νέα, οικουμενικής ισχύος, οικονομική θεωρία των μαθητευόμενων μάγων της, δεν μπορούν να πείσουν την ελληνική κοινωνία.

Η ζωή της ελληνικής κοινωνία είναι ένα ατέρμονο ταξίδι από τη μία δόση στην άλλη, από τη μία ημιτελή ή αποτυχημένη «μεταρρύθμιση» στην άλλη, από τη μια βιαστική και ατελέσφορη πολιτική στην άλλη. Η κούραση πλέον είναι ορατή δια γυμνού οφθαλμού και δεν αφορά μόνο στη φοροδοτική ικανότητα των πολιτών, αλλά και στα αποθέματα ψυχικού σθένους να αντιμετωπίσουν αυτό το θέατρο του παραλόγου. Ο χρόνος κυλάει αντίστροφα όχι μόνο για το πολιτικό σύστημα μα και για ολόκληρη την κοινωνία και το ερχόμενο φθινόπωρο θα είναι μια περίοδος όπου η σύγκρουση ανάμεσα στις δυνάμεις της προόδου και τις δυνάμεις της στασιμότητας, θα συγκρουστούν με άγνωστο, μέχρι στιγμής αποτέλεσμα.